بررسی رابطه هویت مذهبی، خودکارآمدی و انگیزش پیشرفت دانش آموزان دوره اول متوسطه شهر قم

پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نحوه جمع آوری داده ها، میدانی می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزن دختر مقطع متوسطه اول شهر قم می باشند که در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ در یکی از مدارس منطقه ۲ قم مشغول به تحصیل بودند. بر اساس استعلام به عمل آمده تعداد این دانش اموزان ۲۰۰۰ نفر می باشد. از این تعداد، تعداد ۲۰۰ نفر بر اساس نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند و پرسشنامه های پژوهش بر روی آن ها اجرا شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات پرسشنامه های هویت دینی حبی، کرمی نیا، محدیان و باری (۱۳۸۷) انگیزش پیشرفت هرمنس (۱۹۷۰) و خودکارامدی شرر و آدامز (۱۹۸۲) بود. در نهایت داده های پژوهش با استفاده از راهنمای پرسشنامه ها کدگذاری شدند و با استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۲ تحلیل شدند. براساس نتایج همبستگی بین تمامی متغیرهای پژوهش، مثبت و معنی دار است. همبستگی بین متغیرهای خودکارآمدی و هویت دینی ۰/۷۱ به دست آمده است و جهت این رابطه مثبت است. در واقع بر اساس شاخص آماری ضریب تبیین ۵۰.۴۱ از هویت دینی را خودکارامدی افراد و بالعکس تبیین می کنند. میزان همبستگی بین انگیزش پیشرفت و هویت دینی ۰/۶۵ بدست آمد که این ارتباط نیز دارای جهت مثبت است. در واقع ۴۲.۲۵ از هویت دینی را انگیزش پیشرفت تبیین می کند و برعکس و در نهایت انگیزش پیشرفت و خودکارامدی داریا ضریب همبستگی ۰/۷۲ می باشند که ضریب تبیتت بین دو متغیر ۵۱.۴۸ می باشد که نشان می دهد حدود ۵۲ درصد از انگیزش پیشرفت از طریق خودکارآمدی قابل تبیین است. در نتیحه معلمان و مدیران مدارس می توانند برای ارتقای هرکدام از متغیرهای پژوهش حاضر، سایر متغیرها را ارتقا دهند، به این دلیل که تمامی متغیرها دارای ارتباط مثبت و معنی داری بودند.

Keywords:

خودکارآمدی , انگیزش پیشزفت , هویت دینی