بررسی مروری ارتباط تاب آوری و مدیریت بحران

امروزه تابآوری راهی برای تقویت جوامع با استفاده از ظرفیت های آنها مطرح می شود و تعریف ها، رویکردها، شاخص ها و الگوهای سنجشی متفاوتی در مورد آنها شکل گرفته است . بر اساس این نگرش، برنامه های کاهش مخاطرات باید به دنبال ایجاد و تقویت ویژگی های جوامع تابآور باشند و در زنجیره مدیریت بحران به مفهوم تاب آوری نیز توجه کنند. در این راستا اگر شهر را به عنوان یک موجود زنده معرفی کنیم و رشد، تغییر و پویایی شهرها را بپذیریم ؛ در تمام جهان، یافتن و حتی ساختن شهری که به طور کامل دارای مولفه ها و شاخص های تاب آوری باشد، به ندرت امکانپذیر است ؛ اما آنچه که مهم است اراده و خیزش این شهرها، مدیریت شهری آنها، حرکت گام به گام آنها به سمت شهرهای آماده و نزدیک ترشان به شهرهای تابآور است . زمانی یک شهر به طور کامل تابآور محسوب خواهد شد که تمام شاخص ها، مولفه ها و ابعاد تابآوری در آن شهر در وضعیت مطلوب و در حالت رشد و ارتقا قرار گیرند. همین طور به علت عدم پیش بینی کامل آسیب پذیری سیستم های اجتماعی و فراهم کردن ارزیابی های جامع و کلی نگر در مقابل مخاطرات، تابآوری می تواند به عنوان توانایی سازگاری سامانه ها در برابر تغییرات، بدون فروپاشی در زمان بحران مطرح شود.

Keywords:

تابآوری , مدیریت بحران , مدیریت شهری