با پیشرفت علم پزشکی و امکان کشت جنین در رحم شخص غیر از زن صاحب اوول، موضوع مادر اجاره ای یا رحم اجاره ایمطرح گردید و حقوقدانان اسلامی به دنبال بحث پیرامون جواز یا عدم جواز آن اقدام نمودند. مادر اجاره ای به این مفهوم است کهزنی حامل جنین زوجین دیگری می شود و پس از انعقاد قراردادی، جنین حاصل از لقاح زوجین مشروعی را به مدت نه ماه در رحمخود قرار می دهد.قرارداد استفاده ازروش مادرجانشین قراردادی است که بر اساس آن زنی می پذیرد جنین به دست آمده از اسپرمو تخمک زوج متقاضی را در رحم خود پرورش دهد و پس از وضع حمل، نوزاد را به آنها تحویل دهد. این
قرارداد نوظهورپرسش های فراوانی را فرا روی فقها و حقوقدانان قرارداده است. یکی از مهمترین مسائل در این رابطه ،تعیین ماهیت حقوقیقرارداد استفاده از رحم جایگزین است، زیرا این موضوع که توافق اراده ها در این زمینه در قالب کدام عقد یا
قرارداد مندرج شود،برتعیین روابط حقوقی طرفین این
قرارداد تاثیر بسیاری دارد. فقها و حقوقدانان از بین قالب های عقدی، اجاره اشیاء، اجارهاشخاص، جعاله، عاریه، ودیعه، صلح و ماده ۱۰ قانون مدنی را قالبهای مناسبی برای این توافق دانسته و برآن استدلال کرده اند.مقصود از رحم جایگزین آن است که زن متاهلی به موجب
قرارداد رحم جایگزین جنین متعلق به دیگری را (در رحم خود) تا زمانتولد بپذیرد و تعهد نماید که کودک را پس از تولد یا در زمان معینی به والدین او برگرداند. قانون ایران هیچگونه مقرراتی دربارهسرپرستی کودک پیش از تولد از جمله دایگی جنین ندارد.
قرارداد رحم جایگزین نمی تواند موجب انتقال مسوولیت والدین شود وبه موجب این
قرارداد دایه به عنوان مادر زاینده برای والدین طرف
قرارداد عمل می کند و توافق می کند که به محض تولدکودک, باید او را به آنها تحویل دهد. قراردادهای تجاری رحم جایگزین در ایران غیر قانونی محسوب می شوند.