سیاست خارجی ایران در قبال چین ( با تاکید بر ابتکار کمربند- جاده)

سیاست خارجی دربرگیرنده اهداف و منافع دولت هاست و می توان آن را مایه حیات و عامل توانمندی دولت ها در عرصه بین المللی دانست . یکی از الگوهای رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران، سیاست نگاه به شرق با محوریت چین است که مرکز سیاست خارجی خود را ابتکار کمربند- جاده معرفی کرده است . رهآورد ابتکار مذکور برای ایران، مجموعه ای از فرصت ها و تهدیدها می باشد؛ لذا هدف از این نوشتار آن است که بررسی نماید ابتکار مذکور به عنوان یک ابر پروژه اقتصادی چگونه می تواند در جهت تامین منافع ملی و افزایش ظرفیت کنش گری ایران در تعامل با این ابتکار چینی عمل نماید. بر این اساس پرسش اصلی تحقیق این است که موثرترین راهبردهای سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران به منظور بهرهوری از فرصت ها و تقلیل چالش های ابتکار کمربند- جاده چه می باشد؟ به نظر می رسد راهبردهایی چون دیپلماسی پیرامونی فعال، بازتعریف روابط با غرب جهت رفع /کاهش تحریم ها، توسعه زیرساخت های ارتباطی ، راه اندازی کریدور شمال - جنوب، تبدیل بندر چابهار به یک قطب ترانزیتی ، برنامه ریزی بلندمدت با هدف تحقق توسعه اقتصادی پایدار و عبور از ساختار اقتصادی رانتیر، درک مشترک بوروکراتیک در جهت همکاری با چین و پویایی و زمانشناسی می تواند به افزایش ظرفیت های سیاسی و اقتصادی ایران در عرصه بین المللی منتج شود. روش تحقیق ، توصیفی - تحلیلی و روش گردآوری دادهها مبتنی بر منابع کتابخانه ای بوده است .

Keywords:

سیاست خارجی , ابتکار کمربند- جاده , دیپلماسی فعال , جمهوری اسلامی ایران , جمهوری خلق چین .