پیش بینی خودجرحی بدون قصد خودکشی براساس ابعاد دلبستگی به والدین در دانشجویان

خودجرحی بدون قصد خودکشی، یکی از مشکلات جدی و نسبتا شایع در جوانان و به ویژه دانشجویان است که تحت تاثیر عوامل روانشناختی متعددی است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش ابعاد دلبستگی به والدین در پیش بینی رفتارهای خودجرحی بدون قصد خودکشی در دانشجویان بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمام دانشجویان دختر و پسر دانشگاه یزد در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که از میان آن ها ۲۲۲ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه ی دلبستگی به والدین و همسالان آرمسدن و گرینبرگ (۱۹۸۷) و پرسشنامه خود جرحی سانسون و همکاران (۱۹۹۸)، به صورت آنلاین پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. نتایج به دست آمده از همبستگی پیرسون نشان داد که از بین ابعاد دلبستگی به والدین، اعتماد به والدین و ارتباط با والدین با خودجرحی رابطه منفی و بعد بیگانگی با والدین با خودجرحی رابطه مثبت داشت. تحلیل رگرسیون نیز نشان داد از میان ابعاد دلبستگی به والدین تنها بیگانگی با والدین (β=-۰/۲۳۵) قادر به پیش بینی خود جرحی بود. بنابراین بیگانگی از والدین می تواند در انجام رفتارهای خودجرحی دانشجویان به هنگام رویارویی با دشواری ها و چالش های زندگی نقش داشته باشد.

Keywords:

خودجرحی , رفتارهای خود آسیب رسان , دلبستگی به والدین , دانشجویان