مدل پیشنهادی "آموزش در فضای باز" برای آموزش اخلاق زیست محیطی؛ و بررسی اسناد بالا دستی بر اساس آن

باتوجه به معضلات زیستم حیطی، آموزش موثر اخلاق زیست محیطی به دانشآموزان در مدرسه یک ضرورت است. روش های ناکارآمد آموزش اخلاق زیست محیطی و خروجی های ضعیف آنها، ضرورت استفاده از شیوه های جدیدتر و موثرتر آموزشی را مورد تاکید قرار می دهد. هدف از انجام این پژوهش، معرفی دقیق مدل "آموزش در فضای باز"، بررسی تناسب آن برای آموزش اخلاق زیست محیطی و سپس بررسی وضع موجود اسناد بالا دستی مربوط به آموزش اخلاق زیست محیطی مدارس از نظر توجه به این مدل آموزشی است. بر اساس یافته ها، آموزش در فضای باز ریشه در طبیعت گرایی، عملگرایی و اگزیستانسیالیسم دارد و می تواند یک یادگیری تجربی، عملی، فعال، خودانگیخته، معنادار و لذت بخش، جمعی را زیر نظر یک الگو (مربی) در فضای خارج از کلاس درس فراهم کند. از سوی دیگر، از آنجا که آموزش موثر اخلاق زیست محیطی نیز مستلزم محیط طبیعی، تمرین عملی در موقعیت واقعی، استفاده از تجربه های مستقیم، تقویت بینش ها، حساسیت ها و همدلی و نگرش های مراقبتی (علاوه بر آموزش تئوریک) می باشد و باید پرورش هر چهار بعد حساسیت اخلاقی، استدلال اخلاقی، انگیزش اخلاقی و مهارت عملی را در بر بگیرد، لذا آموزش در فضای باز می تواند روش مناسبی برای آموزش آن باشد. بررسی اسناد بالادستی آموزش اخلاق زیست محیطی نشان داد که در بخش های مربوط به آموزش های زیست محیطی، گاه به صورت پراکنده اشاره به شیوه ای شده است که بسیار نزدیک به این مدل آموزشی به نظر می رسند. در عین حال، نیاز به پرداختن دقیق تر، عملیاتی تر و منسجم تر به این شیوه ضروری به نظر می رسد.

Keywords:

اخلاق , اخلاق زیست محیطی , آموزش در فضای باز , برنامه درسی محیط زیست