بررسی ویژگیهای آموزش معماری و تربیت معمار روش شناسی پرورش مفهومی معماران

معماری مفهومی چندساحتی و معنایی بوده که با حکمت نیز عجین شده است دراموزش معماری هدف رشدبینش معمار و تریبت اوست فرایند اموزش معماری ازفرایند پیچیده دانش و علم معماری است که با عرصه های گوناگون اموزش روانشناسی و مفاهیم بنیادین معماری مرتبط است وقتی دانش میان رشته ای و پیچیده معماری مطرح میگردد موضوع چند بعدی اموزش و تربیت آن به مراتب پیچیده تر می شود و کاوش درآن نگاهی همه جانبه و عمیق را می طلبد تربیت به معنای رشدوهدایت شی یا فرد باتوجه به ذات و فطرت درونی آن است ازطرفی تربیت ویژگیهایی همچون فردی و درونی بودن و نگرش به فرایند را داراست ازهمین جهت فرایند آن روشهایی را می طلبد که کیفیت گستردگی و سطوح آن ازاموزش متداول متفاوت است درشاخه اموزش معماری اندیشه طراح را سواربرمحملی ساخته شده ازماهیتی پاسخ محور وارتباطی یک طرفه با رویکردانتقال اطلاعات را مشاهده می کنیم که درنتیجه غالبا اموزش تکنیسین را درپی خواهد داشت دراین مقاله پس ازمطالعه شیوه های اموزش و پرورش به بررسی تفاوت های تربیت و اموزش دررده های مختلف پرداخته می شود و پیشنهاد می کند سیستمی که مبتنی برپرسش سازی درونی سازی و مفهوم سازی دریک بستر تعاملی میان استادودانشجو باشد میتواند محملی برای پرورش ارتقا بینش و تربیت معماران و درمقابل شیوه های صرف اموزش که درقالب انتقال یکطرفه علوم ظاهر میگردد و به تنهایی فاقد فهم واندیشه ای است که قابلیت رشدداشته و کمتر میتوانددرعرصه های گوناگون معماری باخلاقیت ناب به منصه ظهور برسد.

Keywords:

طراحی , آموزش معماری , تربیت معمار , روش شناسی , آفرینشگری