بررسی آسیب ها ی وارده به بنای شیخ شهاب الدین اهری در زلزله مرداد 91 در جهت توسعه ی پایدار

با بررسی فرهنگ و بومشناسی منطقه، معماری اکوتک و توسعهی پایدار آن، باید چه هنگام ساخت بنای جدید و چه در حفظ اثری تاریخی به استفاده از امکانات محیطی برای تامین آسایش توجه کرد. کیفیت بالایاستاندارد، استفاده از عوامل محیطی و طبیعی به همراه فناوری روز، حفاظت برای انتقال به آیندگان و بهرهبردن آنان، از مهمترین اهداف سیستم اکوتک است. توسعهای که با تامین نیازهای نسل فعلی به قدرتنسلهای آینده برای تامین نیازهایشان لطمه نزند، پایدار بوده و سرآغازش درک محیط است. بقعهی شیخشهابالدیناهری در شهرستان اهر درمحوطهای به مساحت حدود 7000 و با زیربنایحدود 1500 مترمربع قراردارد. قدمت خود ساختمان به پیش از صفویه و ساماندهی و درختکاری محوطه به قاجاریان منسوب میباشد، البته باغسازی به شیوهی جدید مربوط به پهلوی است و امروزه بعنوان پارک اصلیشهر، پاسخگوی ساکنان است. 5 ریشتری 21 مرداد 1391 با مرکزیت اهرکه واحدهای ساختمانی متاثر از حرکات زمین شدند، . در زلزلهی 6 بنای شیخشهابالدین نیز بی نصیب از این پدیدهی طبیعی زمین لغزشی نماند. بررسیهای اولیه نشان داده،ساختمان آن نزدیک به 20 الی 30 درصد آسیب دیده که بیشترین آسیب در گنبد بناست البته پایداری نسبی بنا باتوجه به قدمتش در مقایسه با بناهای جدید، قابل تامل است. باتوجه به اهمیت بنا ومحوطهاش در شناخت تاریخی معماری منطقه، لزوم توجه به آن در اولویت قرار میگیرد. مقاله با آسیب شناسی بنای شیخ شهاب الدین و بررسی میزان پایداری اش در زلزله میتواند منبعی برای استحکام بخشی بناهای مشابه منطقه و دیگر مناطق باشد.

Keywords:

بقعهی شیخشهابالدین , اهر , زلزلهی 91 , اکولوژی ارسباران , توسعهی پایدار