بررسی نتایج درمانهای متفاوت در مبتلایان به بیماری بورگر مراجعه کننده به بخش جراحی عروق در بیمارستان

هدف: بیماری بورگر یک واسکولوپاتی مزمن التهابی، انسدادی سگمنتال غیر گرانولوماتوز، غیر آترواسلکروتیک و پیشرونده است که عمدتا در افراد جوان و سیگاری رخ داده و با ناتوانی و از دست دادن اندام همراه است. با در نظر گرفتن شیوع بالای بیماری در ایران، این پژوهش با هدف مقایسه نتایج روش های درمانی مختلف و به منظور شناسایی روشهای درمانی با نتایج مطلوب تر انجام شده است. روش کار: این مطالعه به صورت توصیفی- تحلیلی بر روی بیماران بورگری تحت درمان در بیمارستان های فوق تخصصی جراحی عروق علوی و امام رضا (ع) مشهد درفاصله سالهای ۱۳۹۸ - ۱۳۸۲ انجام شده است. معیارهای مورد بررسی شامل میزان بهبود زخم، میزان بهبود درد ،میزان آمپوتاسیون ، میزان بهبود پارستزی و میزان بهبود کلودیکاسیون بود. یافته ها: در این مطالعه بیماران، مردان با میانگین سنی ۴۲ سال و همگی سیگاری فعال بودند . ۸ / ۸۸ درصد بیماران در مرحلهمتوسط و ۱ / ۹ درصد در مرحله شدید بیماری مراجعه کرده بودند. شایعترین علایم در اولین مراجعه، زخم با شیوع ۹ / ۴۰ درصد و درد زمان استراحت با شیوع ۶ / ۳۷ درصد بود. میزان درگیری اندام های تحتانی ۷ / ۸۷ درصد و درگیری اندام های فوقانی ۸ / ۱۱ درصد بود و در نیم درصد موارد هر دو اندام فوقانی و تحتانی درگیر بوده است. از بین روش های درمانی مورد استفاده، روش Thoracoscopic sympathectomy در شاخص کاهش شدت بیماری و درد زمان استراحت عملکرد بهتری داشته است. روش آنژیوپلاستی نیزدر شاخص بهبود کامل زخم و کاهش شدت بیماری نتایج رضایت بخش تری داشته است. تعداد موارد آمپوتاسیون ماژور در روش درمانی Lumbar sympathectomy بیشتر بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد روش های Thoracoscopic sympathectomy و آنژیوپلاستی در بیماران بورگری با نتایج درمانی رضایت بخش تری همراه است.

Keywords:

آمپوتاسیون , بیماری بورگر , زخم مزمن , درد استراحتی , مداخلات اندوواسکولار