ارزیابی مولفه پایداری اجتماعی در فضاهای جمعی پل های ایران و جهان

در طول تاریخ همواره پل ها به عنوان عناصر برجسته مناظر شهری مطرح بوده اند پل هایی که می توانند به همان اندازهای که موجب بهبود ارتباط فیزیکی و بصری شوند، پیوندهای اجتماعی را ارتقا بخشند. بنابراین مفهوم "پل به مثابه فضای اجتماعی" که به خصوص در کشور ما جایگاه واجد ارزشی داشته است . این پژوهش با رویکرد خاطرات جمعی در پی کشف عواملی است که پل های شهری را به فضاهای اجتماعی موفق تبدیل میکند با این حال امروزه عطف توجه پلهای شهری به نیازهای ترافیکی بوده و توجه چندانی به زندگی جمعی نداشته اند که همین امر، ضرورت گونه شناسی و بازاندیشی در نقش پل های شهری را به امری ضروری مبدل می سازد؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف گونه شناسی پل در شهر به نقش و اهمیت آن در جایگاه فضای شهری تاکید داشته و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی به بررسی پل طبیعت تهران وپل خواجو و پل پونته و کیو فلورانس به عنوان نمونه ای از پل در این جایگاه پرداخته است. نتایج حاصل از مطالعات نیز حاکی از این امر می باشد که پل ها اگرچه دارای گونه های متنوعی هستند اما صرفا نباید به عنوان یک کار عمرانی بلکه باید به عنوان یک عنصر مهم شهری، مقصدهای اجتماعی- فضایی و به منظور انجام فعالیتهای دسته جمعی، قرار ملاقات، مشاهده محیط پیرامون و غیره نیز بکار روند تا علاوه بر نقش جابجایی تا حد زیادی کمبود فضای شهری در شهرهای کنونی را جبران کرده و با طراحی بر اساس اصول و معیارهای فضاهای شهری موفق برارزش و غنای محیط های شهری بیفزاید. در مطالعه حاضر از روشهای توصیفی-تحلیلی و راهبرد نمونه موردی استفاده شده است. این تحقیق کاربردی و هدف آن ارزیابی مولفه پایداری اجتماعی در ایجاد فضاهای جمعی در پل های ایران و جهان(نمونه موردی پل خواجو، پل طبیعت تهران و پونته و کیو در فلورانس) است که از طریق مطالعات کتابخانه ای ، (اسنادی) و بررسی نمونه موردی بر اساس مولفه های پایداری اجتماعی انجام شده است. نتایج این تحقیق نشان دهنده این موضوع می باشد که مولفه های پایداری اجتماعی، تعاملات اجتماعی، تعلق مکانی، فضاهای جمعی و احساس امنیت از اهمیت بیشتری برخوردار است.

Keywords:

پایداری اجتماعی , فضای جمعی , معماری معاصر و سنتی , پل خواجو , پل طبیعت تهران