ارزشیابی آموزشی به عنوان یکی از حوزهای تخصصی در علوم تربیتی در دهه های اخیر تغیرات زیادی داشته است. در
ارزشیابی آموزشی دو پارادیم عمده کمی و کیفی وجود داشته و همواره بین طرفداران این دو مناقشه وجود داشته است. طرفداران پارادایم کمی به اندازه گیری و نمره دهی توجه دارند، درحالی که طرفداران پارادایم کیفی به جمع آوری داده های توصیفی علاقه مند هستند بیش از یک دهه از جایگزینی
ارزشیابی کیفی در مقطع آموزش ابتدایی با
ارزشیابی به اصطلال سنتی که شاخصه بارز آن استفاده از نظام نمره دهی است ، می گذرد. در این راستا، مروری بر دیدگاه های نظری موجود در
ارزشیابی کمی و کیفی و نظر هایی از موافقان و مخالفان سیستم نمره دهی و
ارزشیابی توصیفی انجام شد شواهد حاصل از مرور مبانی نظری پژوهش نشان داد کاه درانجام این پارادایم های کمی و کیفی صاحب نظران دو گروه را به نتیجه گیری رسیدند که ترکیب این دو می تواند تصویر کامل تری و دقیق تری از یادگیری دانش آموزان دهد اگر شیوه های کیفی را کنار بگذاریم با تصویر ناقصی روبرو خواهیم شد، و اگر نمره را حذف کنیم،
ارزشیابی دقیقی نخواهیم داشت بنابراین ، پیشنهاد می شود که با ترکیب رو ش های این دو رویکرد و استفاده بجا از
ارزشیابی توصیفی و نظام نمره دهی، بتوان از مزایا هردو بهره مند شد.