آبرسانی اضطراری کلان شهر تهران پس از زلزله

وقوع زلزله در تهران امری اجتناب ناپذیر بوده و بهبود تاب آوری زیرساختهای شهری، به ویژه سیستم آبرسانی اهمیت بسیاری در مدیریت بحران پس از زلزله در آن دارد. برآوردها از میزان خسارات شدید ناشی از وقوع زلزله در تهران، حاکی از این واقعیت میباشد که آبرسانی به چنین شهر بحران زدهای با حدود نیمی از جمعیت که آسیب دیده و تحت تاثیر قرارگرفته اند - یعنی حدودا ۵ میلیون نفر در افق طرح- از طریق توزیع آبهای بستهبندی شده یا به کمک تانکرهای سیار توزیع آب به تنهایی غیر عملی خواهد بود. بنابراین مقرر گردید تا طرح آبرسانی در شرایط اضطراری در تهران با پیش فرض برگشت پذیری شهر آسیبدیده طی مدت سی روز به شرایط پیش از بحران تنظیم و اجرا شود. در این طرح برای حفظ حیات در سه روز نخست استفاده از مخازن کمکی مدفون در محلات با هدف آبرسانی تا شعاع یک کیلومتر مناسبترین گزینه معرفی شده است، تخمین زده میشود به مخازن آبرسانی اضطراری در بیش از ۳۷۰ نقطه در سطح شهر تهران احتیاج باشد و از نیروی انسانی ساکن در محلات تحت عنوان "میراب" جهت کنترل توزیع آب در این طرح استفاده میشود. در هفت روز بعدی طرح مذکور بهرهبرداری از شیرهای هیدرانت ایستاده متصل به خطوط انتقال آب با فاصله دسترسی ۵۰۰ متر را در نظر گرفته و برای بیست روز سوم استفاده از شیرهای مدفون آتش نشانی با فاصله دسترسی کمتر از ۲۵۰ متر پیشنهاد شده است. این تحقیق برپایه مطالعات اسنادی و با استفاده از نظر خبرگان صورت پذیرفته است و بر لزوم وجود برنامه ریزی در راستای توسعه پایدار برای دستیابی به شهر پایدار تاکید دارد، بنابراین پس از شناسایی تاثیر سوانح طبیعی چون زلزله بر کلان شهر تهران، نقاط قوت و ضعف روشهای کمکی آبرسانی اضطراری پس از آن را باهم مقایسه کرده است و طرح آبرسانی اضطراری به تهران پس از زلزله را معرفی میکند و در نهایت مهمترین عناصر در طراحی عملیات مذکور بیان شده است.

Keywords:

سوانح طبیعی , زلزله , مدیریت فراکنشی , آبرسانی اضطراری , تهران