تحلیل مسئولیت و مصونیت مصرف مسکر در ارتکاب جرم

مصرف مشروبات الکلی موضوعی است ، که تاریخی چند هزارساله در جهان به خود اختصاص داده است . اما امروزه گرایش به مصرف الکل در بین جوانان معضلی است که بسیاری از کشورها دست به گریبان آن هستند. حرمت شرعی شرب خمر سبب جرم انگاری این عمل در قوانین جزایی ما شده است . ریشه این ممنوعیت نیز به این موضوع مربوط میشود که مسکرات بر هوشیاری و عقل انسان اثر میگذارد و انسان را در وضعیتی قرار میدهد که وقوع هر جرمی از وی محتمل است . در مقام مقایسه میان احکام مربوط به به مستی در قوانین دوره قبل و بعد از انقلاب می توان گفت که قانون گذار دوره قبل از انقلاب احکام و مقررات سختگیرانه تری را وضع کرده بود؛ به این دلیل که قانونگذار قبل از انقلاب در قانون مجازات عمومی سال ۱۳۵۲، اساسا مستی را مانع مسئولیت کیفری نمی دانست ولی قانون گذار بعد از انقلاب تا اندازه ای و با رعایت شرایطی ، مستی را مانع مسئولیت کیفری می داند .بحث اصلی در این تحقیق ، این است که آیا کسانی که تحت تاثیر مصرف مشروبات الکلی و یا مواد مخدر و یا روان گردانها مرتکب جرم می شوند، مسئولیت کیفری دارند؟ آیا کسانی که با قصد ارتکاب جرم، مست می کنند با کسانی که بدون قصد پیشینی بر ارتکاب جرم، مست شدهاند ومرتکب جرم می شوند، دارای مسئولیت کیفری یکسانی هستند و هم چنین حکم در مساله ، در جرایم مستوجب قصاص و حدود با هم تفاوتی دارد یا نه ؟ در نهایت این نتیجه کلی حاصل شد، که اگر ثابت شود استعمال مشروبات الکلی و روان گردان به منظور ارتکاب جرم بوده، مجرم به مجازات استعمال و هم چنین جرمی که ارتکابی ، محکوم خواهد شد و در مورد شخصی که خود را به قصد ارتکاب جرم مست می کند در این حالت جرم، عمدی تلقی می شود و شخص مسئول می باشد، اما در حالتی که شخص بدون قصد قبلی و ناخواسته (جهل به موضوع، فقدان اراده) مست شود مسئولیتی ندارد. و حکم مساله در جرایم مستوجب قصاص و حدود بایکدیگر تفاوتی ندارد.

تحلیل مسئولیت و مصونیت مصرف مسکر در ارتکاب جرم Keywords:

شرب خمر , مصرف مسکر , مستی , حقوق کیفری ایران.