تحلیل سروده «رساله الی سیف بن ذی یزن» عبدالعزیز مقالح بر اساس رویکرد کنش محور گرمس

حضور پدیدارشناختی و ابعاد مختلف گفتمان شامل بعد حسی، ادراکی، عاطفی و زیباشناختی بر پایه نظام هایی استوار است که گرمس آنها را به کنشی، شوشی، تنشی و بوشی تقسیم کرده و نشانه معناشناسی بر اساس فرآیند تولید معنا به مطالعه آنها می پردازد. پژوهش حاضر بر اساس رویکرد تحلیل کنش محور گرمس، سروده «نامه ای به سیف بن ذی یزن» را مورد مطالعه قرار داده است. نگارندگان با تکیه بر رویکرد تحلیل کنش محور، به دنبال شناخت و تبیین روند تولید معنا در این قصیده هستند. نتایج پژوهش بیانگر این است که قصیده با ترسیم یک فضای تنشی آغاز می گردد. گفته پرداز، تحت تاثیر شرایط حسی و ادراکی پذیرای این شرایط نیست و سیف بن ذی یزن را به مقابله و رویارویی دعوت می کند. به اقتضای نظام استعلایی غالب بر گفتمان حاکم، در سیر روایی رخداد، گفته پرداز به دنبال وادار ساختن گفته پذیر به حرکت و خیزش است. شاعر واقعیتی از جامعه رکود زده و مصیبت زده را به تصویر می کشد و با به کارگیری طرحواره های حرکتی و زیباشناختی، به دنبال انتقال حس و ادراک تنیده در وجود خود، به گفته پذیر و خلق مرحله کنشی است. سیر روایی بر اساس نظام گفتمانی از سکون به سمت پویایی و خیزش گام برمی دارد. در مرحله تنشی فقدان کنش متقابل ترسیم می شود و در پایان، حضور کنشگرانه از سوی سیف بن ذی یزن تثبیت می گردد. کنشی که رهایی و خلاص و زندگی را برای وطن و سرزمین به بار آورده و تصاحب مجدد وطن و سرزمین را به عنوان ابژه ارزشی به تصویر کشیده است.

تحلیل سروده «رساله الی سیف بن ذی یزن» عبدالعزیز مقالح بر اساس رویکرد کنش محور گرمس Keywords:

نشانه معناشناسی , گرمس , تحلیل کنش محور , عبدالعزیز مقالح , رساله الی سیف بن ذی یزن