بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر یادگیری خودتنظیمی و باورهای فراشناختی دانش آموزان

خود تنظیمی در یادگیری به عنوان مفهومی چندبعدی تصور می شود و یک فرآیند اکتسابی و مستقل می باشد و به عنوان یک خصوصیت ثابت فراگیر نیست بلکه به مثابه یک رویکرد خاص است که برای موفقیت در مدرسه استفاده می شود. اندازه و چگونگی فرآیندهای خودتنظیمی در یادگیری که دانش آموزان در طی دوران تحصیل به کار می برند به چندین جنبه و کارکرد روانشناختی ، مانند انگیزش، روش و زمان وابسته است . خودتنظیمی در یادگیری شامل توانمندی هایی جهت بررسی نیازهای یادگیری ، برنامه ریزی موثر، مدیریت زمان، ارزیابی دقیق از منبع موجود و ارزیابی دقیق مهارتهای خود تنظیمی در یادگیری خود فرد می باشد. و استقلال شخصی ، خود مدیریتی و کنترل فراگیر در جریان خودتنظیمی در یادگیری نقش مهمی را ایفا می کنند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر یادگیری خودتنظیمی و باورهای فراشناختی دانش آموزان انجام گرفت . این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان شهر بانه تشکیل داد، ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه باورهای فراشناختی ولز (۱۹۹۷) بود.که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۷۰/۰ و ۷۵/۰ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان باورهای فراشناختی دانش آموزان در پیش آزمون ۴۵/ ۲۵ بود که در پس آزمون به ۵۰/۳۲ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار می باشد (۰۰۳/.۰.(p= در واقع بین دانش آموزانی که با روش یادگیری خودتنظیم آموزش دیدهاند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیدهاند در میزان باورهای فراشناختی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

یادگیری خودتنظیم , باورهای فراشناختی , دانش آموزان.