تحلیل تطبیقی کیفیت نهادسازی نظام مدیریت بحران ایران با پارادایم های جهانی در مواجه با بلایای طبیعی

بحران های طبیعی به دلیل قدمت تنوع و نیز به دلیل تکرار متناوب آن در طول زمان یکی از کانونی ترین بحران ها در سرتاسر کشورهای جهان بوده و بسیاری از کشورها سرمایه گذاری های عظیم مادی و غیرمادی را در این حوزه تزربق کرده اند. استقرار مدیریت بحران و شرایط اضطراری نیازمند طیفی از رویکردها، رویه ها و روش ها بوده که شناخت آن می تواند مکمل شناخت چیستی مدیریت بحران و شرایط اضطراری باشد.در طول تاریخ، رویکردهای مختلفی برای مدیریت بحران مطرح شده است. از پارادایم های سنتی مبتنی بر واکنش به رویدادها تا پارادایم های نوین که بر پیشگیری, آمادگی و تاب آوری تاکید دارند. هدف اصلی این پژوهش، شناسایی و تحلیل پارادایم های غالب در مدیریت بحران و بلایا در سطح جهانی و بررسی تطبیقی آن هابا رویکردها و عملکرد نهادهای مدیریت بحران در ایران است. رویکرد تحقیق کیفی و مبتنی بر تکنیک تحلیل های ثانویه از متون در دسترس نظری در حوزه برنامه ریزی و مدیریت بحران در راستای ماهیت موضوع پژوهش و تکنیک روشی پژوهش اسنادی است. نتایج نشان می دهد حوزه معرفتی و تجربه مدیربت و شرایط اضطراری به شکل خاص یعنی تجربه ایران نیز از یک سو نشانگر پیشرفت های مستمر اما با تخیر زمانی در این حوزه و عدم همراهی کامل با روندهای الزامی ارزیابی های مستمر تجارب و عدم درس آموزی مستمر از تجارب و عدم انتقال تدریجی صورت گرفته است.

Keywords:

مدیریت بحران , پارادایم , نهاد , نهادسازی , ایران