جدیدترین طبقه بندی درماتوفیت ها و بررسی فاکتورهای بیماری زایی آن ها

نام گذاری قارچ ها بیش از یک دهه است که دستخوش تغییرات گسترده ای شده است. تغییر نام قارچ ها همیشه وجود داشته و خواهد داشت و این تا حد زیادی می تواند به نقش فناوری های مبتنی بر روش های مولکولی در طبقه بندی، تشخیص و اپیدمیولوژی نسبت داده شود. اخیرا با گسترش روش های مولکولی و تجزیه و تحلیل ژنتیکی در طبقه بندی درماتوفیت ها تغییراتی حاصل شد که می تواند به طور بالقوه بر تشخیص بالینی و مدیریت بیماری تاثیر بگذارد. کشت قارچ هنوز به عنوان "استاندارد طلایی" برای تشخیص درماتوفیتوزیس در نظر گرفته می شود، بااین حال سنجش های مولکولی مدرن بر معایب اصلی کشت غلبه کرده اند و امکان استفاده همراه با کشت را فراهم می کنند. درماتوفیت ها متعلق به قدیمی ترین گروه میکروارگانیسم ها هستند که به عنوان عوامل بیماری های انسانی و حیوانی شناخته شده اند. توانایی درماتوفیت ها در ترشح آنزیم های کراتینولایتیک در شرایط آزمایشگاهی منجر به تحقیقات روی پروتئازهای ترشحی گردید. مطالعات در مورد میزان و عملکرد پروتئازهای کراتینولایتیک تولید شونده توسط درماتوفیت ها در حال افزایش بوده و خواص آنزیماتیک ترکیبات موجود در این ارگانیسم ها مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا با توجه به اهمیت این دسته از قارچ ها در بهداشت جامعه، در این بازنگری، طبقه بندی جدید درماتوفیت ها از جمله تغییر نام گونه های مهم پزشکی و هم چنین فاکتورهای بیماری زایی درماتوفیت ها مورد مطالعه قرار گرفته است. استراتژی جستجو به صورت مروری روایتی بوده و جهت جمع آوری اطلاعات، منابع داخلی و بین المللی ازجمله PubMed، Web of Science، Google Scholar، Scopus و بانک اطلاعات نشریات کشور مورداستفاده قرار گرفتند. در طبقه بندی جدید پیشنهادی، آرترودرما شامل ۲۱ گونه، ترایکوفایتون ۱۶ گونه، نانزیا ۹ گونه، میکروسپوروم ۳ گونه، پارافیتون ۳ گونه، اپیدرموفایتون و لوفوفیتون هرکدام یک گونه بوده است، اما همچنان مطالعات دقیق تری برای تعیین مرز گونه ها موردنیاز است. از بررسی مطالعات گذشته این طور می توان استنباط نمود که طبقه بندی درماتوفیت های معمول انسان دوست که امروزه به رسمیت شناخته شده است، تا حدودی تثبیت شده و به احتمال زیاد درآینده نزدیک دستخوش تغییرات شدید نمی شود. در حالی که درماتوفیت های خاک دوست در مقایسه با تعداد زیادی از گونه های حیوان دوست به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته و در این گروه ها می توان تعداد بیش تری از نوآوری های تاکسونومیک را انتظار داشت. هم چنین مطالعه مکانیسم های بیماری زایی درماتوفیت ها نشان داد که اندوپپتیدازها و اگزوپپتیدازها با تجزیه کراتین و تبدیل آن به پپتیدهای آزاد و در نهایت به اسید آمینه های کوچک تر نقش مهمی در پاتوژنز درماتوفیت ها بازی می کنند. از مهم ترین اندوپپتیدازها می توان خانواده فونگالیزین ها (M۳۶) و دو ژن کدکننده MEP۱ و MEP۵ را نام برد و از مهم ترین آمینوپپتیدازهای خارج سلولی نیز باید به لوسین آمینوپپتیدازهای Lap۱ و Lap۲ (خانواده M۲۸A) و دی پپتیدیل پپتیدازهای DppIV و DppV که جزء اگزوپپتیدازهای درماتوفیت ها محسوب می شوند، اشاره کرد. نتایج مطالعات گذشته نشان می دهد که با شناسایی پروتئازهای اصلی که در یک گونه شاخص است می توان به جداسازی و شناسایی گونه های درماتوفیتی پرداخت. براساس یافته های این مطالعه، عوامل گسترده ای به رده بندی و بیماری زایی درماتوفیت ها مرتبط بوده و مطالعات موجود در بیان آن ها به اندازه کافی نیست؛ اما می توان از عواملی که در این مطالعه به آن ها پرداخته شد به عنوان راهنمایی در جهت شناخت عوامل مرتبط کمک گرفت.

جدیدترین طبقه بندی درماتوفیت ها و بررسی فاکتورهای بیماری زایی آن ها Keywords:

dermatophytes , dermatophytosis , classification , exopeptidases , endopeptidases , درماتوفیت , درماتوفیتوزیس , رده بندی , اگزوپپتیداز , اندوپپتیداز