بررسی هواپیماربایی از منظر کنوانسیون های بین المللی و حقوق ایران

امر پرواز از بدو عمومیت و اوج به عنوان وسیله ای مهم و اساسی برای مسافرت همواره مورد توجه خاص دولت ها با توجه به فواید اقتصادی، سیاسی و ... که داشت بوده است. لذا این صفت با توجه به عنایت خاصی که دولت ها به آن مبذول می داشتند همواره دست آویزی برای اعلام اعتراضات سیاسی و یا حملات گروه های تروریستی بوده است. جوامع بین المللی در پی صدماتی که این گونه عوامل بر مسایل مختلف حکومتی آنان وارد می نمود درصدد تصویب چند سند بین المللی برآمدند تا جنبشی همه جانبه را علیه پدیده ی هواپیماربایی و اقدامات علیه پرواز که روز به روز در حال گسترش بود و بر شمار آن افزوده می شود آغاز کنند. بنابراین کنوانسیون راجع به جرایم و برخی اعمال ارتکابی دیگر در هواپیما (توکیو)، قرارداد بین المللی راجع به جلوگیری از تصرف غیرقانونی هواپیما (لاهه) کنوانسیون راجع به هواپیماربایی و اقدامات علیه امنیت پرواز می باشد را تصویب نمودند. پس از آن به تصویب کنوانسیون راجع به جلوگیری از اعمال غیرقانونی علیه امنیت هواپیمایی کشوری (مونترال) پرداختند. با این شرایط سوال آن است که کنوانسیون های بین المللی در مبارزه با جرم هواپیماربایی تا چه میزان تاثیرگذار هستند؟ روش تحقیق در این پژوهش توصیفی-تحلیلی است و یافته ها نشان دهنده آن است که با وجود آنکه کنوانسیون های توکیو، لاهه و مونترال به توصیف اعمال مجرمانه پرداخته اند، هیچ یک از آنها در مقام تعیین مجازات نیستند و تعیین مجازات به حقوق داخلی واگذار می گردد که شامل حداکثر مجازات، همچون اعدام و حبس ابد می باشد.

بررسی هواپیماربایی از منظر کنوانسیون های بین المللی و حقوق ایران Keywords:

هواپیماربایی , جرم , کنوانسیون های بین المللی , حقوق ایران.