ضرورت و معیارهای ثبت و ایجاد خاطره ی جمعی در فضای باز شهری

یکی ازرویکردهای پایداری درمعماری رویکرداجتماعی آن است که به بعدانسانگرای معماری می پردازد یکی ازبحثهای حائز اهمیت آن بهینه نمودن تعاملات اجتماعی و بهبود ارتباط انسان با جامعه است افراد جامعه درراستای شکل دهی ارتباطاتشان بادیگران دست به رفتارهایی میزنند که هریک ازاین رفتارها بستری را به عنوان ظرف مکانی می طلبد این بسترباعث شکل گیری رفتارهاوفعالیت هایی میشود که به ایجادخاطرات منجر شده و خاطرات خوب مردم را دوباره به فضا دعوت می نماید و دست اخرهمان حس تعلق خاطر به فضا ایجاد میگرددامروزه بسترهای مناسب برای شکل گیری خاطرات جمعی کاهش یافته و فضاهای خاطره سازگذشته فراموش شده اند و یا تنزل کیفیت یافته اند برای باززنده سازی و دستیابی دوباره به این مکانهای با کیفیت بالا درجهت نیل به روی دادن خاطرات جمعی و تعاملات اجتماعی افراد ابعاد پایداری اجتماعی و تاثیرفضای باز درشکل گیری خاطرات جمعی اهمیت می یابد درواقع تنزل کیفیت بازشهری منجر به کاهش حضوروتعاملات شهروندان دراین فضا شده و حس تعلق خاطرشان نسبت به شهر کم نموده ودرنهایت سلامت اجتماعی جامعه به خطرمی افتد دراین خصوص جستجوی معیارهای حائز اهمیت دراین باره نیز نیازمند شناساییی می باشد براین اساس این مقاله سعی دارد تا در تلاشی گام به گام پس ازبررسی تفسیری لازمه های کیفیت فضاهای بازشهری درزمینه ثبت و ایجادخاطرات جمعی به بررسی کیفی معیارهای این رویکرد درطراحی بپردازد