بهره گیری از الگوهای پایداری معماری بومی منطقه بوشهر در طراحی معماری پایدار امروز

توسعه سریع شهرنشینی در ایران منجر به ایجاد فضاهای شتابزده و طراحی نشده گشته است . معماری معاصر کشور در وضعیتی میان گذشته و آینده قرار دارد و در جستجوی یافتن مسیر خود به سر می برد. در این میان، معماری معاصر شهر بندری بوشهر با چهرهای آشفته و بی هویت ، نتوانسته است اصالت و هویت خود را آن طور که شایسته است ، نمایان سازد. بسیاری از بناهای تازه احداث شده در این شهر، هیچ گونه همخوانی و تناسبی با بافت تاریخی و ارزشهای فرهنگی و بومی منطقه ندارند و به نوعی ، معماری بی هویتی را به نمایش می گذارند.یکی از دلایل سردرگمی در معماری معاصر بوشهر، عدم وضوح اندیشه های پشت آن است . اگر اندیشه ای روشن برای امروز وجود داشته باشد، معماری می تواند به راحتی هویت خود را بازیابد.یکی از راهکارهای موثر برای دستیابی به این اندیشه ، رجوع به معماری بومی و گذشته بندر بوشهر است . این نوع معماری به طور کامل منطبق بر شرایط محیطی ، فرهنگی و اجتماعی منطقه شکل گرفته و در ذات، با بستر خود هماهنگ است . به عنوان یک معماری پایدار و همساز با زمینه ، می تواند مرجع مناسبی برای بازیابی هویت و معنا در معماری معاصر بوشهر و به عنوان یک منبع الهام غنی برای طراحی پایدار امروز باشد. هدف این مقاله رجوع به معماری بومی و گذشته شهر بندری بوشهر در راستای بازشناسی اصول طراحی پایدار آن به عنوان راهحلی در جهت معنابخشی و احیای معماری معاصر شهر بوشهر است .