این مقاله به بررسی روند تحول
تکنولوژی ساخت در ایران از دوره
پهلوی اول تا دوران معاصر می پردازد. با تمرکز بر تاثیر تغییرات اجتماعی ، اقتصادی و سیاسی ، تلاش شده است تا تاثیر متقابل فناوری و معماری در توسعه زیرساخت های شهری ، مسکن و بناهای عمومی بررسی شود.دوره
پهلوی اول (۱۳۰۴-۱۳۲۰) با آغاز مدرنیزاسیون و ورود فناوری های نوین ساخت همراه بود. در این دوره، تکنیک های سنتی ساخت وساز با مصالح مدرن مانند بتن و فولاد تلفیق شد. سیاست های دولت در توسعه راهآهن ، پل ها و ساختمانهای دولتی به عنوان پروژههای کلیدی ، به ورود فناوری های پیشرفته غربی کمک شایانی کرد.دوره
پهلوی دوم (۱۳۲۰-۱۳۵۷) گسترش چشمگیری در استفاده از فناوری های صنعتی ساخت داشت . رشد شهرنشینی ، افزایش جمعیت و برنامه های توسعه ای مانند شهرکسازی و پروژههای نفتی ، تقاضا برای استفاده از سیستم های پیش ساخته و فناوری های مدرن را افزایش داد. معماران برجسته این دوره با استفاده از فناوری های بین المللی ، ترکیب جدیدی از سنت و مدرنیته را به نمایش گذاشتند.پس از انقلاب اسلامی (۱۳۵۷ به بعد)، با تغییرات اجتماعی و اقتصادی گسترده، روند
تکنولوژی ساخت دستخوش تحول شد. در دهه ۱۳۶۰، تمرکز بر خودکفایی و استفاده از تکنولوژی های داخلی بود، در حالی که در دهه های بعد با بهبود روابط بین المللی ، ورود فناوری های جدیدتر دوباره از سر گرفته شد. در دوران معاصر،
فناوری های دیجیتال مانند مدلسازی اطلاعات ساختمان (BIM) و پرینت سه بعدی ، به عنوان تحولآفرینان اصلی در
تکنولوژی ساخت شناخته می شوند.این مقاله با تحلیل مقاطع تاریخی ، تغییرات کلیدی
تکنولوژی ساخت در ایران را مستندسازی کرده و به بررسی نقش سیاست گذاری ، آموزش و فرهنگ در پذیرش فناوری های نوین پرداخته است . نتایج نشان می دهد که هرچند ایران در برخی مقاطع تاریخی توانسته است به پیشرفت های قابل توجهی در حوزه
تکنولوژی ساخت دست یابد، اما محدودیت های ناشی از تحریم ها و نوسانات سیاسی همچنان موانعی بر سر راه توسعه پایدار فناوری های ساخت محسوب می شوند روش پژوهش کیفی و با رویکرد استفاده از منابع کتابخانه ای و اسنادی میباشد.