بستر شکل گیری معماری اقلیمی در خانه های سنتی مناطق مرکزی ایران

یکی از ویژگی های بارز معماری سنتی ارتباط میان انسان با محیط اطراف خود می باشد که به شیوه مطلوبی درخانه های سنتی مناطق مرکزی ایران شکل یافته است. حیاط مرکزی نه تنها به عنوان عامل وحدت بخش ومفصل ارتباطی میان عناصر گوناگون فضای کالبدی خانه می باشد، بلکه مصادیق طبیعت چون آب، گیاه، باد، نور،سایه و ... به واسطه وجود چنین عنصری با زندگی اهالی خانه ارتباط یافته اند. نیاز انسان به طبیعت و وجودارتباط دوسویه بین این دو در جهت نیل به معماری مطلوب و باکیفیت از گذشته تاکنون ، اهمیت پرداختن بهموضوع را خاطر نشان می سازد. اینکه حیاط مرکزی چگونه و به چه صورت چنین بستری را جهت ورود طبیعتبه کالبد خانه ایجاد نموده است سوال مقاله حاضر می باشد. هدف از پرداختن به چنین بحثی استفاده ازراهکارهای معماری اقلیمی خانه های سنتی (به عنوان نمونه های موفق معماری سازگار با اقلیم و محیط اطراف)در طراحی و ساخت خانه های امروزه می باشد. جهت نیل به این هدف ابتدا به مطالعه پیشینه موضوع و پژوهشهای انجام شده در این رابطه و مرور نتایج تحقیقات گذشته در موضوع مقاله و بررسی مبانی نظری مباحثمعماری اقلیمی همچنین ذکر تعاریف مربوطه از طریق مطالعات کتابخانه ای پرداخته می شود سپس با انتخابیک نمونه از خانه های سنتی مناطق مرکزی ایران (اقلیم گرم و خشک) ، نحوه شکل گیری مصادیق طبیعت درحیاط مرکزی این خانه مورد بررسی و تحلیل قرار خواهد گرفت و در نهایت نتیجه گیری لازم انجام خواهد شد.