طراحی فرم کالبدی ساختمان پایدار دراقلیم سرد و کوهستانی (نمونه موردی شهر تبریز)

معماری بومی- سنتی ایران حاوی بسیاری از ویژگیهای منحصر به فرد است که ضمن توجه بهنیازهای زیباشناختی با ظرفیت های طبیعی و اکولوژیک بستر خود نیز منطبق است؛ تکنیک هایبکار رفته در این معماری بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را دربر می گیرد؛ دراین مقاله، در ابتدا نگرشی کلی به مفاهیم توسعه ی پایدار و اهمیت آن در جهان امروز شده و درادامه معیار ها و ضوابط کلی در طراحی معماری پایدار مورد بررسی قرار گرفته و سپس با معرفیاجمالی ویژگیهای اقلیمی و جغرافیای مناطق سرد کوهستانی و کوهپایه های بلند در نمونه موردیتبریز به عنوان بستر اصلی مطالعه، به بیان ضوابط طراحی بنا در این مناطق، پرداخته شده؛ دراین راستا اصول طراحی اقلیمی نظیر جهت گیری بنا، شکل، ویژگی بام ها، نحوه استقرار فضاهایبسته، رابطه فضاهای پر و خالی، ابعاد و تناسبات و ... مورد بررسی قرار گرفته است؛ در ارزیابیموارد مطرح شده ، این نتایج حاصل گردید که ضوابط موجود به عنوان یک راهنمای کلی درطراحی بنای همساز با اقلیم منطقه و در راستای الگوگیری از معماری بومی، ، در تطابق کامل بااصول و معیارهای توسعه پایدار بوده و با هدف دستیابی به یک فرم ساختمانی پایدار و انعطافپذیر می توان از آن در راه نیل به اهداف پایداری در مواردی از قبیل بهره گیری از مصالح محلیدر دسترس، کاربرد محلی، تجدیدپذیری منابع انرژی، توجه فعالیت های ساختمانی به بازیافت واحترام به طبیعت بهره گرفت.

Keywords:

توسعه پایدار , ضوابط , طراحی اقلیمی , معماری , مناطق سرد کوهستانی , تبریز