بررسی پایداری در ابنیه سنتی ایران (با تأکید بر اقلیم گرم و خشک)

معماری سنتی ایران که با غنای فراوان خود با گذشت سالها هنوز طراوت و تازگی خود را حفظ نموده و به عنوان یک معماری ارزشمند همچون میرائی گرانبها در اختیار ما قرار گرفته است، ما را به این تفکر وامی دارد که چه عاملی باعث گشته تا اکثر بناهای ساخته شده در آن دوران با روند طبیعت کمترین تعارضی را داشته باشد. ولی معماری ای که امروزه مشاهده می کنیم، اکثر عصاره ای از معماری سرتاسر جهان است که در آن کمتر تطابق بنا با ارزش ها و فرهنگها به چشم می خورد. این امر سبب شده آنچه که به کار می بریم نه تنها با محیط طبیعی اطراف ما مطابقت نداشته باشد، بلکه در بسیاری از مواقع، باعث شده اثرات نامطلوبی که به زیست بوم اطراف ما می گذرد، به شدت افزایش یابد. از طرف دیگر با مفهوم و ابعاد مختلف پایداری در تناقض است. بررسی پایداری در ابنیه سنتی ایران در چهار بخش زیست محیطی، کالبدی، فرهنگی اجتماعی و اقتصادی می تواند مهر تأئیدی بر وجود پایداری در معماری سنتی ایران زمین شود. شرایط خاص اقلیم گرم و خشک باعث شده تا معماران در پی تلاش مدام در جهت تطابق معماری با شرایط محیطی این اقلیم باشند که توجه به این مورد یکی از راهکارهای رسیدن به اهداف معماری پایدار است. در این مقاله که با روش پژوهش کیفی انجام شده، با عنایت به تحقیقات پیشین در این زمینه، سعی شده مطالبی هر چند کلی از نگاهی جدید مطرح و روند دستیابی به پایداری در خانه های سنتی اقلیم گرم و خشک روشن گردد و بتوان گامی در جهت حصول پایداری در شرایط نسبتاً تاریک معماری امروز برداشته شود.