مدل سازی شایستگی زیستگاه گونهHaloxylon ammodendronدر آسیای مرکزی و غربی با استفاده از روش MaxEnt

گونه سیاه تاغ (Haloxylon ammodendron) به دلیل اهمیت اکولوژیکی و مقاومت در برابر شرایط سخت محیطی، گونه ای کلیدی در اکوسیستم های خشک و بیابانی آسیا و ایران است. این مطالعه با استفاده از متغیرهای زیست اقلیمی، ۱۸۳ نقطه حضور و کاربرد مدل حداکثر آنتروپی (MaxEnt)، مطلوبیت زیستگاه این گونه را در محدوده رویشی آن در آسیا مورد بررسی قرار داد. نتایج نشان داد که شمال چین، جنوب مغولستان و قزاقستان و در ایران بخش هایی از مناطق مرکزی، زیستگاه های مناسبی برای این گونه هستند. میزان بارندگی در مرطوب ترین ماه (bio۱۳) به عنوان مهم ترین عامل تاثیرگذار بر مطلوبیت زیستگاه شناسایی شد، که نشان دهنده ترجیح گونه به شرایط خشک است. همچنین هم دمایی (bio۳) و میزان بارندگی در سردترین فصل (bio۱۹) نیز نقش مهمی در تعیین زیستگاه های مناسب داشتند. این یافته ها نشان می دهند که سیاه تاغ با محیط های خشک و بیابانی با الگوهای فصلی متمایز سازگار است. برای حفاظت از این گونه، توجه به این عوامل محیطی ضروری است همچنین، تحقیقات آینده باید بر بررسی مکانیسم های ژنتیکی و فیزیولوژیکی که زیربنای سازگاری گونه با این شرایط هستند، متمرکز شوند. به طور کلی، این مطالعه با ارائه اطلاعات دقیق در مورد نیازهای محیطی و توزیع گونه سیاه تاغ، می تواند به عنوان یک راهنمای ارزشمند برای برنامه ریزی حفاظتی و مدیریت پایدار این گونه در مواجهه با تغییرات آب و هوایی و فشارهای انسانی مورد استفاده قرار گیرد.

مدل سازی شایستگی زیستگاه گونهHaloxylon ammodendronدر آسیای مرکزی و غربی با استفاده از روش MaxEnt Keywords:

شایستگی زیستگاه , سیاه تاغ , بیابان , مدل حداکثر آنتروپی