ارزیابی زیست پذیری شهری با استفاده از شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح و سازه ساختمانی (مطالعه موردی شهرک بزین منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

به عنوان گام اول نوسازی شناسایی و رتبه بندی بلوک های فرسوده شهری است که یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. چرخه ی بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده ی شهری، از شناسایی درست محدوده و تفکیک آنها به محله های فرسوده آغاز می شود. هدف از این پژوهش مطالعه ی نمونه ای، دو شاخص ریزدانگی و نوع مصالح و سازه به کار رفته ساختمانی بر بافت فرسوده و تاثیر انها بر زیست پذیری شهری در سطح خردتر از مناطق (محله یا شهرک) در سیستم اطلاعات جغرافیایی است. این پژوهش از نظر هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است. در این پژوهش از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth استفاده شده است. ۲۴۴۲ قطعه در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. وضعیت واحدهای مسکونی بر حسب دانه بندی نشانگر آن است که ۳۶ % از قطعات زیر ۲۰۰ مترمربع و ۶۴ % قطعات بالایی ۲۰۰ مترمربع مساحت دارند که نشان دهنده ی، درشت دانه بودن قطعات این شهرک می باشد و ساختار بافت شهری آنها فرسوده نیست و شهرکی زیست پذیر از این لحاظ می باشد. وضعیت واحدهای ساختمانی بر حسب نوع مصالح و سازه به کار رفته شده در آنها نشانگر آن است که در این شهرک ۷۰ درصد قطعات هم مصالح و هم سازه ی مقاوم دارند و ۳۳ درصد قطعات، مصالح یا سازه ی مناسب ندارد و این هشدار جدی برای مدیران و متخصصان شهری است و این تهدیدی جدی برای شکوفایی و زیست پذیری شهری در آینده می باشد. از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گرفت مطالعات در سطوح خرد تر از مناطق با تاکید بر سطح محله (شهرک) برای بررسی بهتر و دقیق تر زیست پذیری در حوزه مسکن و محیط زیست می بایست بیشتر مورد توجه قرار بگیرد. GIS قابلیت های لازم را برای بروزرسانی ایمن ، دقیق و سریع اطلاعات در راستایی برنامه ریزی بهسازی و بازسازی دارد و می بایست بیشتر مورد استفاده قرار بگیرد.

ارزیابی زیست پذیری شهری با استفاده از شاخص های ریز دانگی و نوع مصالح و سازه ساختمانی (مطالعه موردی شهرک بزین منطقه ۱۰ شهرداری شیراز) Keywords:

ریزدانگی , نوع مصالح ساختمانی , بافت فرسوده