معناشناسی سوره های نبا و نازعات

معناشناسی بخشی از دانش زبان شناسی یا شاخه ای مستقل است که از رهگذر آن می توان به تحلیل معنای واژه ها و جمله های یک متن پرداخت و جایگاه دقیق کلمه ها و ترکیب هایش را با توجه به نظام معنایی که در آن قرار دارد، به دست آورد. «قرآن» متنی سرشار از پیچیدگی های زبانی و معنایی است که بسیاری از دلالت های زبانی را با خود حمل می کند که به اختلاف قراعات و تفاسیر بر می گردد. روش پژوهش حاضر توصیفی - تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای بوده است. پژوهش حاضر در پی آن است که آیات سوره های «نبا» و «نازعات» را بر مبنای علم معناشناسی مورد مطالعه قرار دهد، بدین منظور آیات سوره با انواع دلالت های معنایی در سطوح چهارگانه صوت، صرف، نحو و واژگان مورد بررسی قرار گرفته و کارکرد هر یک از این دلالت ها در کشف معنا به تصویر کشیده شده است. روش تجزیه و تحلیل و بررسی اطلاعات این پژوهش نیز به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد. نتایج نشان داد که صوت یا آوا در دلالت بر معنا دخیل است و در واقع آهنگ قرآن و مخارج حروف و حرکاتش بی ارتباط با معانی آن نیست. در بررسی آیات از جنبه صرفی، مشخص گردید، برای آن که پیام های الهی همزمان، دارای زمان و ثبات و دوام باشد، از اسم به جای فعل استفاده شده و از جنبه ترکیبی یا نحوی، روش های خطابی سوره (امر، استفهام و. . .) در تکوین ابعاد دلالی، نقش والایی دارند و پدیده حذف، تاثیر به سزایی در بناء ترکیب و ساختار معنا دارد. و در بررسی دلالت مفردات علاوه بر معنای معجمی کلمات، بافت و موقعیت آیه، تعیین کننده معنای اصلی می باشد. بنابراین نقش بافت و سیاق آیات، در تمام سطوح چهارگانه برای تعیین معنا انکارناپذیر است.

معناشناسی سوره های نبا و نازعات Keywords:

قرآن , معناشناسی , نبا , نازعات , صوت , صرف و نحو , واژگان.