اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر حل مسئله اجتماعی، دشواری تنظیم هیجان، تکانش گری و تاب آوری در اقدام کنندگان به خودکشی شهر ایلام

مقدمه: خودکشی و اقدام به خودکشی یکی از دغدغه های اصلی بهداشت عمومی در سراسر جهان است. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر حل مسئله اجتماعی، دشواری تنظیم هیجان، تکانش گری و تاب آوری در اقدام کنندگان به خودکشی شهر ایلام انجام گرفته است. مواد و روش­ها: روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل همه ۴۵۷ نفری بود که در شهر ایلام اقدام به خودکشی کرده بودند. نمونه آماری شامل دو گروه ۲۰ نفری (یک گروه تحت آموزش رفتاردرمانی دیالکتیک و یک گروه کنترل) بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های حل مسئله اجتماعی، دشواری تنظیم هیجان، تکانش گری و تاب آوری بودند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته­ های پژوهش: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میان میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایشی و کنترل در متغیرهای حل مسئله اجتماعی (F=۴۳۰)، دشواری تنظیم هیجان (F=۷۱۴.۹۴)، تکانش گری (F=۴۰۴.۷۲) و تاب آوری (F=۱۶۸.۱۱) و برای همه متغیرها در سطح P<۰.۰۰۱، تفاوت معناداری وجود دارد. بحث و نتیجه گیری: این نتایج حاکی از آن است که می توان از رفتاردرمانی دیالکتیک برای افزایش مهارت های حل مسئله اجتماعی و تاب آوری و همچنین کاهش دشواری تنظیم هیجان و تکانش گری در اقدام کنندگان به خودکشی استفاده کرد.

اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر حل مسئله اجتماعی، دشواری تنظیم هیجان، تکانش گری و تاب آوری در اقدام کنندگان به خودکشی شهر ایلام Keywords:

Dialectical behavior therapy , Social problem-solving , Difficulty in emotion regulation , Impulsiveness , Resilience , رفتاردرمانی دیالکتیک , حل مسئله اجتماعی , دشواری تنظیم هیجان , تکانش گری , تاب آوری