ارتقاء گردشگری شهری از طریق باز زنده سازی بناهای تاریخی(نمونه موردی: محدوده گودعربان شیراز abstract
محدوده مرکزی شهرها گنجینه گرانبها از تاریخ و فرهنگ جامعه را در خود جای داده اند که مقاصد مهمی در جذب گردشگر محسوب می شوند. با توجه به رابطه متقابل میان ارتقا گردشگری و
باززنده سازی بافت و بناهای تاریخی، بهره برداری از میراث فرهنگی و تاریخی دربردارنده منافع بسیاری در زمینه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کالبدی برای جوامع عرضه کننده آنهاست. این پژوهش بر آن است تا ضمن بررسی آثار مثبت و منفی ارتقا گردشگری بر بافت ها و بناهای تاریخی در هریک از این زمینه ها و ابعاد و با استفاده از تجارب جهانی در امر
باززنده سازی فضاهای شهری کهن و اصول و معیارهای مستخرج از جمع بندی آنها به شناسایی مولفه ها و اصول
باززنده سازی بافت و بناهای تاریخی با هدف ارتقا
گردشگری شهری بپردازد. نوشته حاضر، پژوهشی تحلیلی-توصیفی در محدوده
گودعربان شیراز با جمعیت ۸۵۰۰ نفر و نمونه قابل تعمیم ۳۶۷ نفر می باشد. داده ها از طریق آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون و تحلیل واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داده است که بین ارتقا
گردشگری شهری و
باززنده سازی بناهای تاریخی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین در میان مولفه ها بعد اقتصادی(اشتغال زایی و افزایش امکانات در محدوده) بیشترین تاثیر و بعد فرهنگی کمترین تاثیر را دارد.