کاربرد سیستمهای اطلاعات جغرافیایی (GIS) در مدیریت و برنامهریزی کاربری اراضی شهری برای مقابله با خشکسالی در استان اصفهان abstract
خشکسالی به عنوان یکی از بزرگترین چالش های اقلیمی، تاثیرات قابل توجهی بر
منابع آب و کاربری اراضی در مناطق شهری دارد.
استان اصفهان به دلیل شرایط جغرافیایی و اقلیمی خود، به شدت تحت تاثیر
خشکسالی های مکرر قرار گرفته است. این مقاله به بررسی کاربرد سیستمهای اطلاعات جغرافیایی (GIS) در مدیریت و برنامهریزی کاربری اراضی شهری برای مقابله با
خشکسالی در
استان اصفهان می پردازد. اهداف این تحقیق شامل تحلیل الگوهای مکانی خشکسالی، شناسایی مناطق بحرانی، و تدوین راهکارهای مدیریتی بهینه برای استفاده از
منابع آب می باشد. روش تحقیق شامل جمع آوری داده های مکانی و زمانی مرتبط با منابع آب، کاربری اراضی و شرایط اقلیمی است. داده ها با استفاده از ابزارهای GIS تحلیل شده و نقشه های دقیقی از الگوهای کاربری اراضی و مناطق تحت تاثیر
خشکسالی تهیه شده اند. این تحلیل ها به شناسایی نقاط بحرانی و مناطق با پتانسیل بالا برای بهینه سازی کاربری اراضی و مصرف آب کمک می کند. همچنین، مدل های مکانی مختلفی برای پیش بینی تاثیرات
خشکسالی و ارائه راهکارهای مدیریتی موثر مورد استفاده قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می دهد که استفاده از GIS در
مدیریت کاربری اراضی شهری می تواند به بهبود برنامهریزی و کاهش اثرات منفی
خشکسالی کمک کند. نقشه های تولید شده از طریق این سیستم ها می توانند به شناسایی مناطق بحرانی و برنامه ریزی برای استفاده بهینه از
منابع آب کمک کنند. این مطالعه نشان می دهد که بهره گیری از سیستمهای اطلاعات جغرافیایی در
مدیریت کاربری اراضی شهری می تواند به بهبود پایداری و کاهش آسیب های ناشی از
خشکسالی در
استان اصفهان کمک شایانی نماید. از جمله راهکارهای پیشنهادی می توان به تغییر الگوهای کاربری اراضی، بهبود سیستم های آبیاری و توسعه زیرساخت های مدیریت آب اشاره کرد. با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، استفاده از فناوری GIS می تواند به عنوان ابزاری موثر در مدیریت بحران
خشکسالی و بهبود شرایط زیستی در مناطق شهری
استان اصفهان مورد استفاده قرار گیرد.