در دو سده گذشته، فضای عمومی، به مثابه حوزه ای برای تقویت جامعه مدنی ، اهمیت روزافزونی داشته است. حضور انسان پیاده در عرصه های عمومی شهر موجب سرزندگی و پویایی فضاهای شهری می شود، اما رشد و توسعه شهرنشینی در بافت های گذشته شهرها، سبب ازدحام جمعیت در هسته های مرکزی شهر گردیده است و فضاهای عمومی شهر را با مشکلاتی مواجه کرده است. همچنین برگزاری مراسم ها و آیین های مذهبی و فرهنگی در ایامی از سال با جمعیت بالا ، موجب عدم کنترل فضایی و برقراری
امنیت و ایجاد مشکلاتی در تخلیه های اضطراری در این مکان ها گردیده است. یکی از موضوعات مهمی که در معماری و شهرسازی فضاهای عمومی باید به آن پرداخت، توجه به حضور انبوه جمعیت با التقاط فرهنگی در مناسبت ها و ایام خاصی از سال می باشد که منجر به ازدحام جمعیت در برخی مکان هایی از شهر شده است. در واقع فضای شهری، آمیخته از مسائل اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و اقتصادی در مکان و زمان است و شهر به عنوان یک پدیده پیچیده با ابعاد مختلفی در حال رشد و توسعه می باشد. اما آنچه شهرسازی امروز را دچار آشفتگی و بی نظمی کرده است، کم رنگ شدن ارتباط ابعاد مختلف با یکدیگر می باشد که منجر به ظهور مشکلاتی در
فضای شهری و ایجاد بحران در مکانهای عمومی شلوغ گردیده است. در این تحقیق سعی بر آن است که به عوامل تاثیرگذار در ابعاد محیطی و زیست محیطی، فرهنگی- اجتماعی و کالبدی، پرداخته تا بتوان در طراحی فضاهای شهری با جمعیت بالا از شاخص های موثر در جهت عدم ایجاد بحران در شهر استفاده نمود.