مثنوی معنوی، اثر برجسته مولانا، یکی از مهم ترین
متون عرفانی در ادبیات فارسی محسوب می شود که در آن،
نی نامه به عنوان مقدمه ای عمیق و نمادین، مفاهیمی چون فراق، اشتیاق و حقیقت عرفانی و معنوی را بیان می کند. ترجمه این بخش به عربی، با چالش های زبانی و مفهومی بسیاری همراه بوده است، زیرا مفاهیم عرفانی و سبک شاعرانه مولانا به راحتی قابل انتقال به زبانی دیگر نیستند. این مقاله به بررسی
ترجمه عربی نی نامه پرداخته و چگونگی انتقال مفاهیم عرفانی و ساختارهای ادبی آن را تحلیل می کند. تفاوت های فرهنگی و زبانی میان فارسی و عربی، برخی مشکلات را در ترجمه ایجاد کرده است که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته اند. مترجم در برخی ابیات موفق شده با انتخاب واژگان مناسب، مفهوم اصلی را منتقل کند؛ اما در برخی دیگر، ساختارهای نحوی و معادل یابی و پیچیدگی های معنایی، دشواری هایی را به وجود آورده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که ترجمه
نی نامه نه تنها به درک بهتر مخاطبان عرب زبان از عرفان مولوی کمک می کند، بلکه بستری برای مطالعات تطبیقی در حوزه ترجمه
متون عرفانی فراهم می آورد. این پژوهش نشان می دهد که موفقیت در ترجمه چنین متونی نیازمند شناخت دقیق از هر دو زبان و خوانش صحیح متن، تسلط بر مفاهیم عرفانی، و مهارت در بازآفرینی سبک شاعرانه است.