بررسی پاسخ القایی خانواده ژنی دهیدرین ها به مدت و شدت تنش خکی انتهایی در ارقام حساس و متحمل به جو

دهیدرین ها به عنوان گروه دوم از پروتئین های LEA، به منظور محافظت از سلول در برابر تنش های کم آبی تجمع می یابند. به منظور بررسی بیان دهیدرین ها در پاسخ ژنوتیپ های حساس و متحمل جو به خشکی انتهایی، آزمایشی در پلات های آزمایشی در گلخانه بر روی ارقام زراعی یوسف و موروکو در قالب اسپیلت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار به اجرا درآمد. آبیاری برای هر دو کرت (تا زمان شروع گلدهی) به صورت قطره ای و بر اساسظ نیاز گیاه صورت می گرفت. اعمال تنش به صورت قطع آبیاری در شروع گلدهی در مقایسه با آبیاری نرمال انجام گرفت. 21 و 28 روز پس از قطع آبیاری، نمونه برداری از برگ پرچم جهت بررسی های فیزیولوژیک و مولکولی انجام شد. مقایسه میانگین و تجزیه واریانس داده ها نشان داد که اثر تنش و پاسخ ژنوتیپ ها معنی داری در سطح 5% را نشان می دهند. رقم حساس موروکو به طور معنی داری تنظیم اسمزی، محتوی نسبی آب برگ و هدایت روزنه ای پائین تری در تیمار خشکی در مقایسه با ژنوتیپ متحمل یوسف داشت. نتایج حاصل از بررسی بیان کمی سیزده ژن دهیدرین از طریق Real-time PCR در جو افزایش معنی دار ژن های Dhn3 و Dhn5 پس از 21 روز و Dhn7, Dhn5, Dhn3, Dhn1 وDhn9 پس از 28 روز از زمان عمل تنش در رقم متحمل یوسف را نشان داد، در حالیکه در رقم حساس موروکوالقایی در بیان هیچیک از ژن های دیهیدرین در این دو مرحله صورت نگرفت. به طور کلی با توجه به بیان این پنج ژن در این آزمایش، احتمالاً این پنج ژن خانواده دهیدرین ها بیشترین نقش را در تحمل به تنش خشکی انتهای فصل بر عهده دارند.

Keywords:

بیان ژن , تنظیم اسمزی , جو , خشکی انتهایی , دهیدرین , محتوی نسبی آب