طراحی پیاده راه ها در بافت تاریخی شهرها عاملی برای توسعه صنعت گردشگری (نمونه موردی شهر زنجان)

فرصت جذب گردشگر در بافت های تاریخی بسیاری از شهرهای ایران با توجه به پتانسیل های قابل توجه ذخایر تاریخی و گنجینه های فرهنگی-مذهبی موجود در آنها امکان توسعه صنعت سبز گردشگری به عنوان یک صنعت مولد سرمایه و اشتغال را فراهم می نماید. با مراجعه به نظریه بارتن شاو(BURTENSHAW,1991,212) در قابلیت تبدیل سه دسته از فضاهای شهری به جاذبه های توریستی، طراحی مسیرهای پیاده تفریحی در بخش های خاصی از شهر در دسته سوم قرار گرفته است که به عنوان راهکاری کارآمد در جذب گردشگران داخلی و خارجی در مرکز بافت ههای تاریخی ضمن حفظ آثار باارزش، منجر به ارتقای هویت تاریخی آنها شده و در ارتقای کیفیت شهرها و احیای حیات اجتماعی نیز موثرند. فرضیه اصلی در این مقاله تاثیر طراحی محورهای پیاده در بافت های تاریخی بر افزایش میزان جذب گردشگر می باشد به همین منظور در این پژوهش سعی شده که ضمن بررسی نمونه های موردی اجرا شده از محورهای گردشگری پیاده مدار به روش استنتاج و مقایسه به شناسایی مولفه های اصلی و اصول طراحی این محورها دست یافته و پس از دسته بندی آنها و استخراج اصول و معیارهای طراحی، با استفاده از مطالعات میدانی میزان پذیرش این مولفه ها در هر کدام از محورهای شناسایی شده با قابلیت پیاده مداری در بافت تاریخی شهر زنجان مورد سنجش قرار گیرد.

Keywords:

توریسم , پیاده راه , محور گردشگری , بافت تاریخی , شهر زنجان