بررسی سیاست های کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در زمینه بهره برداری از تکنولوژی جمع آوری و ذخیره سازی دی اکسید کربن

کشور ایران با انتشار میلیون ها تن CO2 در اتمسفر، تاثیر بسزایی بر گرمایش جهانی دارد. در سالهای اخیر، تاثیرات مخرب زیست محیطی این پدیده، به صورت تغییرات شدید جوی و خشکسالی های مداوم در کشور نمایان شده است. با توجه به تبعات نامطلوب این پدیده بر اقتصاد کشور و تهدید منابع طبیعی و زیستی برای نسل های آتی، کاهش انتشار CO2 در آینده نزدیک یکی از چالش های اصلی دولت خواهد بود. اگرچه زمان زیادی از پیوستن ایران به پیمان کیوتو نمی گذرد، اما باید در برنامه بلند مدت خود تمام الزامات و محدودیت های اعمال شده بر انتشار CO2 و سایر گازهای گلخانه ای را مد نظر قرار دهد. در این راستا مطالعات بسیاری جهت کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تصویب و به مرحله اجرا در آمده است. بیشتر این مطالعات مبتنی بر استفاده از سوخت های گاز طبیعی، بهبود راندمان واحدهای صنعتی و نیروگاهی و حذف گازهای آلاینده بوده است. با توجه به اینکه نیروگاه‌های کشور به لحاظ جغرافیایی بسیار پراکنده بوده و اکثرا در فواصل دور نسبت به میادین نفتی هستند، لذا مطالعه دقیقی جهت به اجرا درآوردن پروژه های CCSدر کشور انجام نشده است. از این رو، در این مقاله به بررسی این تکنولوژی به جهت سیاست های توسعه ای که کشورهای در حال توسعه و توسعه یافته با استفاده از این فناوری دنبال می کنند پرداخته شده است. ابتدا مجموعه ای از تحقیق های انجام شده در زمینه CCS را بررسی کرده، سپس روند تغییرات و نقش CCS در تغییرات آب و هوای جهانی و موانع رشد این تکنولوژی را مورد توجه قرار داده، و در نهایت سیاست ها و اقدامات موجود جهت استقرار و گسترش تکنولوژی CCS را ذکر شده است. امید است که در این مقاله با بررسی سیاست های موجود در فناوریCCS، بتوان نقاط قوت استفاده از این فناوری را مشخص نموده و خط مشی مناسب جهت تعیین سیاست گذاری استفاده از فناوری CCS در کشور ایران مشخص نمود.