تحلیلی بر برنامه ریزی و آمایش منابع طبیعی کشور

در این مطالعه ضرورت شکل گیری مفهوم آمایش منابع طبیعی در فرایند کلان برنامه ریزی منابع طبیعی کشور مورد تحلیل قرار گرفت. در وضعیت کنونی که عرصه های منابع طبیعی کشور در محوریت یک نوع برنامه ریزی کلان قرار ندارند، کاملاً در اختیار سایر برنامه ریزی ها قرار گرفته اند. که این موضوع به معنی کم اهمیت جلوه دادن این عرصه ها و بکارگیری آنها در فرایند توسعه در برنامه ریزی های کالبدی است. این عامل باعث تغییر عمده پوشش های طبیعی به کاربری های مختلف شده است. مدیریت کلان منابع طبیعی در مرحله اول نیازمند یک نوع برنامه ریزی کلان نگر است که با ارتباط با سایر بخش های برنامه ریزی مکانی و توسعه ای، منابع طبیعی را به عنوان یک کلان کاربری در نظر گیرد و از طرف دیگر زمینه ساز طرح ریزی، طراحی و مدیریت بهره وری از این منابع باشد. این نوع برنامه ریزی در واژه و مفهوم آمایش منابع طبیعی نهفته است. در آمایش منابع طبیعی، فرایند برنامه ریزی توسعه بر اساس ماهیت عملکردی و کارکردی اکوسیستم های طبیعی که خود منتج شده از ساختار و فرایند های زیستی این اکوسیستم ها است )تحلیل اکوسیستمی( باید صورت پذیرد و از طرفی دیگر نوع ارتباط و همبستگی انسان و طبیعت )اکولوژی انسانی( باید مدنظر باشد. در واقع در فرایند آمایش منابع طبیعی، نگاه برنامه ریزی دوسویه از طبیعت به انسان و انسان به طبیعت است.

Keywords:

مدل تحلیلی , طبقه بندی کاربری اراضی , کلان کاربری , کلان فعالیت