اثر شاخص های کمی آموزش بر رشد اقتصادی استان های کشور (طی سال های 1379-1385)

رشد اقتصادی یکی از مهمترین اهداف اقتصاددانان و دولتمران هر کشور می باشد و برای دستیابی به نرخ بالایی از رشد اقتصادی باید به تقویت عوامل مؤثر بر آن پرداخت. دو عامل مؤثر بر رشد اقتصادی که در تمامی مدل های رد مورد بررسی قرار گرفته است، نیروی کار و سرمایه فیزیکی می باشد. در دهه 50 میلادی، اقتصاددانان کلاسیک با ناتوانی در توضیح رشد اقتصادی توسط دو عامل نیروی کار و سرمایه انسانی مواجه شدند که در نتیجه ی آن، آموزش مورد توجه قرار گرفت و ا ین توافق حاصل شد که آموزش می تواند به عنوان یک عامل مستقل در تبیین تفاوت رشد اقتصادی کشورها نقش مهمی را ایفا نماید. در تحقیق حاضر با استفاده مدل رشد درونزای AK، در چارچوب حسابداری رشد به بررسی اثر شاخص های کمی آموزش بر رشد اقتصادی استان های کشور با بکارگیری داده های تابلوئی طی دوره ی 1379-1385 پرداخته شده است. از متوسط سطح تحصیلات و نرخ باسوادی به عنوان شاخص آموزش استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که ضریب متوسط سطح تحصیلات و نرخ باسوادی به ترتیب 0/43 و 1/92 شده است که هر دو مثبت و معنی دار شده است. همچنین در هر دو مدلی که برآورد شده است، ضریب نیروی کار از ضریب موجودی سرمایه بزرگتر است. که این امر بیانگر اهمیت بیشتر نیروی کار نسبت به سرمایه فیزیکی است.

Keywords:

رشد اقتصادی , سرمایه انسانی , رشد درونزا , آموزش