ارزیابی کاربرد کودهای پتاسیمی در افزایش عملکرد انگور دیم رقم عسکری ( Vitis vinifera L. )

در مناطق کشت دیم انگور، بوته های دارای پتاسیم کافی، به دلیل مقدار تبخیر و تعرق پایین تر، رطوبت کمتری را از دست می دهند اندازه گیری پتاسیم خاک به تنهایی معیار مناسبی برای ارزیابی وضعیت پتاسیم انگور و سایر گیاهان چند ساله نیست کاربرد پتاسیم در تاکستانهای دچار کمبود پتاسیم موجب افزایش قابل توجه جوانه های حاوی میوه از جوانه های خفته در انگور رقم بیدانه تامسون و موتانتهای آن می شود موهای دچار کمبود شدید پتاسیم دارای خوشه های کمتر و کوچکتر به همراه حبه های کوچک نا همسان می باشد . کمبود پتاسیم در انگور بی دانه رقم تامسون باعث می گردد تا بخشهای پایینی خوشه تا اواسط تابستان ریزش می یابند و منجر به ایجاد حبه های نابالغ و کشمشی شده تا زمان برداشت می شود . بیشتر تأثیر کمبود پتاسیم بر روی میوه به کاهش رشد و ریزش قبل از بلوغ برگها در انگور مربوط است در سالهای خشک درصد بیشتری از نیاز پوشش گیاهی به ازت، پتاسیم و بویژه فسفر از ذخایر گیاهی تامین می شود . این مسئله منجر به تخلیه این عناصر غذایی در طی چند سال متوالی خشکسالی می شود . بیشترین میزان جذب پتاسیم از خاک بین مرحله شکوفه دهی و نرم شدن حبه های در انگور اتفاق می افتد در خاکهای آهکی کلسیم در رقابت با پتاسیم باعث کاهش میزان جذب پتاسیم می گردد کارایی مصرف پتاسیم در انگور از 50-100 درصد متفاوت است که این به دلیل تأثیر کاربرد اولیه پتاسیم در خاک می باشد . با کاربرد کود پتاسیم، مقداری از پتاسیم خاک نیز آزاد شده و برای محصول قابل دسترس است معمولاً در شرایط کمبود متوسط پتاسیم انگور در کشت آبی مقادیر 0/5 تا 1/5 کیلوگرم سولفات پتاسیم به ازاء هر درخت استفاده می گردد . جاگزاری عمیقتر کود پتاسیمی در نوارهای متمرکز در نزدیکی درخت انگور توصیه می شود . کمبود پتاسیم ظرف مدت 5 تا 10 سال، بسته به شدت کمبود و مقدار مصرفی کود پتاسیمی، برطرف می گردد . پتاسیم می بایستی از اواخر پاییز تا اوایل بهار مصرف گردد . کود دهی پتاسیم می بایستی قبل از نرم شدن حبه ها veraison خاتمه یابد . پتاسیم معمولا به فرم کلرور پتاسیم برای انگور توصیه می شود و قراردادن کود در ناحیه ریشه های فعال توصیه می گردد