استراتژی های مدیریت شهری و جایگاه سکونتگاهها در صنعت گردشگری (نمونه موردی: شهرستانهای استان اصفهان)

گردشگری که یکی از بخشهای درحال رشد اقتصاد جهانی است، برای اکثر کشورها به عنوان صنعتی با استعدادهای بالقوه در خلق انواع منافع اقتصادی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این میان، مدیریت شهری نقشی قوی در بهبود وضعیت سکونتگاهها بازی می کند؛ چرا که قادر خواهد بود با ارائه ی برخی استراتژی های کارا صنعت گردشگری را در محلی بسیار شکوفا نماید و با دریغ کردن برخی امکانات، سکونتگاه دیگری با همان میزان پتانسیل را به دور از توسعه گردشگری نماید. استان اصفهان که از مهمترین قطبهای گردشگری کشور محسوب می گردد دربرگیرنده پتانسیلهای گردشگری زیادی است که در شهرستانهای مختلف کشور پراکنده شده اند. هدف این پژوهش آن است که با توجه به پتانسیلها و امکانات گردشگری موجود در هر یک از شهرستانها که بسیاری از آنها ناشی از انجام اقداماتی از سوی مدیریت شهری است، به دسته بندی آنها بپردازد. در این تحقیق که از نوع کاربردی است، از روش توصیفی – تحلیلی استفاده گردیده است. بدین صورت که ابتدا اطلاعات مورد نیاز جمع آوری گردید و سپس با استفاده از مدل تاکسونومی عددی به تحلیل وضعیت موجود شهرستانها و سپس رتبه بندی آنها در سه سطح پرداخته شد. نتیجه آنکه از میان شهرستانهای استان فقط شهرستان اصفهان نسبتا توسعه یافته است و سایر شهرستانهای استان در حال توسعه می باشند. نکته قابل توجه آنکه هیچ یک از شهرستانهای استان در زمینه امکانات موجود گردشگری نسبت به پتانسیلهای آن عقب مانده به شمار نمی روند. این امر بیانگر آن است که در استان اصفهان به دلیل توجه مسئولین به امر گردشگری هیچ یک از شهرستانها عقب مانده به شمار نمی آیند ولی از آنجایی که استراتژی های مدیریت شهری در شهرستان اصفهان کارآمدتر عمل کرده، این شهرستان از وضعیت بهتری برخوردار است و توسعه یافته محسوب می گردد.

Keywords:

سطح بندی , گردشگری , مدیریت شهری , مدل تاکسونومی عددی , استان اصفهان