بازیابی الگوی پایدارحوض درخانههای سنتی ایران

با انقلاب صنعتی و پیشرفت های تکنولوژیکی، معماری بومی به دست فراموشی سپرده شد. دهه 70 را میتوان دهه آگاهی یافتن از بحرانهای زیستمحیطی دانست که عکسالعملهای منجر به شکل گیری معماری پایدار و توجه به طبیعت را ایجاد نمود. توجه به آب و موضوعات مرتبط با آن و حوض که فضای نگهداری آب در مرکز خانه های سنتی است، در ارتباط مستقیم با این مقوله قرار می گیرد. در این بین برای نگهداری از این ماده حیات، از حوض استفاده م یشود که این ظرف در اقلی مهای مختلف جغرافیایی دارای مشخصات مختلفی است. هدف از شناخت حو ض در خانه های سنتی ایرانی، بازشناخت ویژگی های این عنصر در محوریت فضای مرکزی یعنی حیاط و بازشناسی مفهوم حیات در حیاط است. با توجه به این موضوع، به بررسی و شناخت این متغییرها بوسیله گردآوری اطلاعات و تحلیل توصیفی پرداخته شده است. اهمیت شناخت این موضوع از این جهت مثمر ثمر است که، بتوان راهکارهایی در جهت طراحی در هر اقلیم از کشورمان یافت که اثرات آب و هوایی را با بهینه ترین راه به حداقل ممکن برساند. در نهایت دسته بندی از ویژگی های حوض در اقلیم های مختلف ارائه و راهکارهایی برای طراحی پیشنهاد می گردد.

Keywords:

پایداری , حوض , اقلیم , خانه های سنتی , آب