بازخوانی مفهوم پایداری درمعماری سنتی و راهکارهایی جهت چگونگی کاربرد آن درمعماری معاصر ایران

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی -اجتماعی و اقتصادی میباشد .یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایداردر حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده میشود .یکی از شاخه های آن که در شهرهای امروزی به عنوان سمبلی از معماری پایدار طراحی می شود، معماری سبز است.طراحی معماری پایدار و یا سبز یکی از راهکارهای اساسی برای ارتقا کیفیت محیط زیست و شهر است. تاریخ معماری ایران نشان می دهد دستیابی به آرامش از جمله دغدغه های ایرانیان بوده است.سابقه معماری پایدار ریشه در تاریخ معماری ایران دارد اما متاسفانه در معماری معاصر ما این نوع معماری به ویژه در کلان شهرهایی چون تهران که شهروندانش نیاز بی حد و حصر به طبیعت در فضای خانه های خود دارند ، کاملا در ورطه فراموشی است.این در حالی است که ساخت و سازهای بی رویه و غیر اصولی در تهران روزانه درصد زیادی از محیط زیست و منابع سرشار از انرژی های طبیعی را از بین می برد. بحث معماری پایدار در ایران در حد یک حرف باقی مانده است ، وهدف از بررسی معماری سنتی برای رسیدن به شاخص ها و معیارهایی جهت کاربرد معماری پایدار در معماری معاصر ایران است و طراحی ساختمان هایی که کمترین آسیب را به محیط و منابع انرژی و طبیعت بزند.روش این پژوهش توصیفی،تحلیلی بوده و روش گردآوری داده ها مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی است می باشد.نتایج بدست آمده از این پژوهش به درک اهمیت معماری سنتی در ایجاد رویکرد پایداری در معماری منجر می شود

Keywords:

معماری پایدار , تاریخ معماری ایران , محیط زیست , معماری سنتی