مقایسه روش های زمین آمار در درون یابی سطح ایستابی (مطالعه موردی: حوضه های دریاچه ارومیه)

میان یابی یکی از مهمترین تکنیک هایی است که در مطالعات پهنه بندی مورد استفاده قرار گرفته است . به منظور دستیابی به نقشه های پیوسته و یکپارچه وپیشبینی مقادیر نامعلوم، روشهای میانیابی مورد استفاده قرار گرفته است . از آنجایی که اندازه گیری سطح آب زیرزمینی خیلی سخت و همراه با هزینه است، لذت نقشه های همسطح آب مورد استفاده قرار می گیرد . هدف از این تحقیق، مقایسه دو روش زمین آمار کریجینگ و معکوس وزنی فاصله در درونیابی سطح آب زیرزمینی حوضه های غرب،جنوب و جنوب غرب دریاچه ارومیه می باشد. در این مطالعه سطح ایستابی 634 چاه پیزومتر محدوده جنوب، غرب و جنوب غرب دریاچه ارومیه آذربایجان غربی در سال آبی 90-89 مورد بررسی قرار گرفت. استقلال و ایستایی داده ها با استفاده از آزمون والد ولفوویتس مورد آزمون قرار گرفت. نقشه های هم سطح آب با استفاده از روش های کریجینگ و معکوس وزنی فاصله، ترسیم گردید. نتایج نشان داد که روش کریجینگ نسبت به روش معکوس فاصله وزنی، نتایج بهتری را دارد.

Keywords:

درون یابی , مدل GS+ , سطح آب زیرزمینی , زمین آمار , کریجینگ , معکوس وزنی فاصله