روشهای تعیین تنوع ژنتیکی آبزیان در سطح DNA با تاکید بر مارکر میکروستلایت

منحصر به فرد بودن افراد یک گونه، تحت تاثیر دو عامل DNA و تولیدمثل جنسی است. این دو عامل در ایجاد و حفظ تنوع ژنتیکی افراد یک گونه دخالت نموده و درک آن اساس بهره برداری از گیاهان و جانوران است. بحث در مورد حفاظت از گونه های ماهیان از مباحث مهمی می باشد که زیست شناسان شیلاتی با آن درگیر هستند، در این رابطه اطلاعات ژنتیک جمعیت اساس بسیاری از زمین ها خواهد بود. بنابراین حفظ بقای هر جامعه، از اهداف اساسی در زیست شناسی حفاظت است. حفاظت در واقع انتقال بیشترین تنوع ژنتیکی به قرن آینده است و تعیین تنوع ژنتیکی در سطوح متعددی صورت می گیرد که در سطح DNA ابتدا می توان توالی دقیقی از طول DNA و چگونگی تنوع آن بین نمونه های مختلف را به دست آورد و یا می توان تفاوتهای بین اندازه قطعات DNA را مشخص کرد. تکنیک هایی که در این طبقه قرار می گیرند شامل RFLP، AFLP، RAPD، VNTR و انگشت نگاری DNA می باشند. البته مارکرهای VNTR (به خصوص میکروستلایت) عموماً کارآمدتر هستند، اگرچه سایرین نیز در پاسخ به سوالات ژنتیکی دارای جایگاه خاص خود هستند. در این تحقیق به بررسی روشهای تعیین تنوع ژنتیکی در سطح DNA و مارکرهای پرکاربرد در آبزیان به خصوص میکروستلایت، پرداخته شده و همچنین مروری بر گونه های باارزش ایران که با مارکرهای میکروستلایت تعیین تنوع ژنتیکی شده اند، صورت گرفته است.

Keywords:

تنوع ژنتیکی , میکروستلایت , DNA , VNTR