طراحی شهری در بستر توسعه پایدار: بررسی تاثیر ویژگیهای کالبدی فضا در ارتقاء کیفیت حضورپذیری در مراکز محلات. مطالعه موردی: محله ی آقاجانی بیگ شهر همدان

در حالی که توسعه ی پایدار شهری بخش عمده ای از ادبیت شهرسازی سالهای اخیر را به خود اختصاص داده است، پرداختن به اصول و معیارهای توسعه ی محله ای پایدار هنوز نیازمند تحقیق و پژوهش فراوان است و از آنجا که محلات کانون سکونتگاه انسانی در شهرها هستند، نگاه به نقشی که محله می تواند در احیای همبستگی اجتماعی برعهده داشته باشد، حائز اهمیت است. هدف از این مقاله شناخت اصول و معیارهای لازم برای حضور بیبشتر افراد در مراکز محلات و در سطحی فراتر دستیابی به پایداری اجتماعی در مقیاس محلی است. مسئله ی اساسی این است که چگونه می توان با ارتقاء کیفیت سازمان فضایی در طراحی، موجب حضور بیشتر افراد در محله و بهبود تعاملات بین آنان شد؟ این مقاله از نظر ساختار از دو بخش اصلی تشکیل شده است، بخش نخست به مطالعه ی نظری موضوع می پردازد و شامل مباحثی چون مفاهیم مربوط به توسعه ی پایدار با تاکید بر پایداری اجتماعی، تعریف مولفه های توسعه ی پایدار اجتماعی، مفهوم اجتماعی فضا با تاکید بر میدان محلی و ... می پردازد و در بخش دوم با تحلیل اطلاعات بدست آمده و تدوین جدول SWOT در یک نمونه موردی به ارائه ی اصول و رهنمودهایی در جهت رسیدن به سازمان فضایی مطلوب به منظور حضور پذیرکردن فضا پرداخته شده است.

Keywords:

توسعه ی محله ای پایدار , سازمان قضایی , همبستگی اجتماعی , پایداری اجتماعی , سکونتگاه انسانی , مراکز محلات