مقایسه روش های زمین آمار در درون یابی سطح ایستابی (مطالعه موردی: حوضه دریاچه ارومیه)

میان یابی یکی از مهمترین تکنیکهایی است که اقلیم شناسان در مطالعات پهنه ای -مکانی از آن بهره میگیرند. هم چنین برای تهیه نقشه های یکپارچه و پیوسته از مکان مورد نظر، نیاز به روش های درونیابی به منظور پیش بینی مقادیر نامعلوم میباشد. جهت تهیه نقشه های هم سطح آب نیز میتوان از روش های درونیابی استفاده کرد زیرا اندازه گیری سطح ایستابی در تمام نقاط منطقه مورد نظر کاری بسیار مشکل و پرهزینه است. به همین دلیل جهت تهیه این نقشه ها میتوان داده های چند چاه پیزومتر را مورد بررسی قرار داد و سایر نقاط منطقه مورد نظر را به روش درون یابی تخمین زد.هدف این مطالعه، مقایسه دو روش زمین آمار کریجینگ و معکوس وزنی فاصله در درون یابی سطح ایستابی حوضه های غرب، جنوب و جنوب غرب دریاچه ارومیه است. در این مطالعه سطح ایستابی 634 چاه پیزومتر محدوده جنوب، غرب و جنوب غرب دریاچه ارومیه آذربایجان غربی در سال آبی 90-89 مورد بررسی قرار گرفت و استقلال و ایستایی داده های ماهیانه و دادههای متوسط ثبت شده چاه های پیزومتر در طی روزهای سال 1390 آزمون شد و سپس به کمک مدل +GS و روش های کریجینگ و معکوس وزنیفاصله، نقشه هم سطح آب منطقه به صورت ماهیانه رسم شد که نتایج حاکی از آن بود که سطح آب زیرزمینی مدل شده در 12 ماه سال از الگوی پراکنش یکسان پیروی میکند و روش کریجینکنسبت به روش معکوس فاصله وزنی، نتایج بهتریرا ارائه داد و به ازای ضریب همبستگی بیشتر از روش درونیاب معکوس وزنی فاصله، مدل مناسبی جهت درونیابی سطح آب زیرزمینی منطقه مورد مطالعه خواهد بود.

Keywords:

درون یابی , مدل GS+ , سطح ایستابی , کریجینگ , معکوس وزنی فاصله