بررسی تناسبات فضاهای نیمه باز و بسته در معماری پایدار مساکن روستایی مناطق کوهستانی در مقایسه با مناطق جلگه ای مازندران

مازندران به عنوان خطه ای با اقلیم معتدل و مرطوب نمونه ایست عالی از تعامل میان محیط و معماری که شایستگی آن را دارد با مطالعه دقیق بتوان رابطه این تعاملات را بررسین مود در مقاله پیش رو با هدف رفع معضلات ناشی از نادیده گرفتن خصوصیات عماری خرد اقلیمی در یک منطقه مشخص به بررسیخ انه های روستایی شهرستات تنکابن واقع در استان مازندران با ویژگی های معماری بومی س نتی به عنوان نمونه ای از معماری پایدار و همساز با اقلیم می پردازیم. تفاوت های میکروکلیمایی در آن باعث ایجاد تمایزاتی از لحاظت ناسبات فضاهای نیمه باز و بسته در مناطق کوهستانی در مقایسه با مناطق جلگه ای گشته است و اغلب این نکته به فراموشی سپرده می شود چرا که هر بخش اقلیمی با خصوصیاتی کلی از نظر کالبدی سنجیده می شود بنابراین سمی شده به روش میدانی و با استفاده از محاسبه نسبت های موجود، مساکن دو روستای کوهستانی نوشا و جلگه ای کشکو بررسی گردد با توجه به جامعه آماری 30 خانه برای روستای جلگه ای و تعداد 20 خانه به عنان نمونه برای روستای کوهستانی در نظر گرفته شد نتایج حاصل از این پژوهش که ازن وع همبستگی و کمی است اینطور نشان می دهد که در خانه های مستقرد ر مناطق کوهستانی تناسب فضاهای نیمه باز به فضای بسته بهطور متوسط 1 به 3/5 است. مسطح اشغال ایوان ها حدود 28/6% بوده و در مناطق جلگه ای تناسبات بخش های نیمه باز به فضاهای بسته در مجموع محاسبات حدود 1 به 1/5 می باشد به این صورت سطح اشغال بخش های نیمه باز 66/7% فضا است در 58% بناهای منطقه ایوان شرقی در راستای عمود بر محور اصلی و ایوان جنوبی احداث شده است و این در شرایطی است که فقط در 42% بناها ایوان غربی آن هم پس از تشکیل ایوان شرقی شکل گرفته است.

Keywords:

تناسبات فضایی , معماری اقلیمی , معماری پایدار , خانه های بومی مازندران , مناطق جلگه ای , مناطق کوهستانی