برنامه های درسی از جمله عناصر اساسی در نظام تعلیم وتربیت و به ویژه در
آموزش عالی به شمار می روند که می توانند در بهبود و پیشرفت نظام آموزشی و تحول در اجتماع مفید و مثمر ثمر باشند. امروزه در پرتو جهانی شدن و ورود گسترده فن آوری های اطلاعاتی و ارتباطی و دگرگونی های سریع در سطح جوامع، نیازهای جدیدی آشکار گردیده است برنامه های درسی یک کشور در خلا شکل نمی گیرند و آرمان ها، ارزش ها، مذهب، سیاست و فرهنگ جامعه تأثیر زیادی بر شکل گیری آنها دارد.
برنامه درسی چند فرهنگی سازوکاری است که قادر است افراد و گروه ها از لحاظ دانش، نگرش و مهارت برای زیست مسالمت آمیز در یک جامعه
چند فرهنگی مؤثر و کارساز توانمند سازد. رویکرد روش شناختی در این پژوهش، از نوع توصیفی- تحلیلی است. بدین معنی که اطلاعات از طریق پایگاه های اطلاعاتی، کتاب های منتشر شده در این زمینه و سایر نوشته های مربوط گردآوری شده و با توجه به ماهیت موضوع، روش تجزیه و تحلیل در این پژوهش به شیوه توصیف، تحلیل و استنتاج نظری بوده است. یافته های این پژوهش ضمن مشخص کردن مفهوم تعلیم و تربیت
چند فرهنگی و
برنامه درسی جند فرهنگی نشان داد که وجود تنوع نژادی، قومی، فرهنگی، آداب و رسوم و زبان به عنوان مصادیق جامعه چندفرهنگی در ایران، استقرار
برنامه درسی با ویژگی های چندفرهنگی در ایران را بیش از پیش ضروری ساخته است.