افرادخاص علتی برای مناسب سازی محیط شهری مطالعه موردی کلانشهررشت

تا سال ١٤٠٤ جمعیت کشور به بیش از ٩٤ میلیون نفر میرسد و آمار افراد خاص حدوداً به ٩ میلیون نفر افزایش خواهد یافت. از آن جایی که شهر فقط یک سیستم کالبدی یا طبیعی نیست و بستر زندگی انسانها است ، بنابراین مکانی برای تحقق آرمان ها ، بروز خلاقیت ها و جستجوی سعادت و رضایت آنان محسوب می شود. لذا برنامه ریزی شهری می باید فراتر از اهداف کالبدی و فنی به خواست های اجتماعی، فرهنگی و روانی مردم پاسخ گوید. اگر بتوان دسترسی را برای افراد خاص ( ناتوانان جسمی - حرکتی و نابینایان ) فراهم ساخت در اصل چنین تسهیلاتی برای همه افراد جامعه فراهم گشته است. از آنجاکه زندگی افراد مذکور مواجه با محدودیت های ویژه ای است و باعث اختلال در رابطه فرد با محیط میگردد باید سعی شودکه دربرنامه ریزی های محیطی سازگار سازی محیط با شرایط ا ین قشر در نظر گرفته شود . منا سب سازی میکو شد با هدف ایجاد تساوی فرصتها و رعایت حقوق بمنظور مشارکت در کلیه امور جامعه حضور افراد خاص را در اذهان طراحان شهری جهت ایجاد فضایی مناسب به مرحله تعیین برساند. ب نابراین ای جاد تمه یدات لازم برای ا ین شهروندان، دراولو یت قرار دارد و توجه به آنها در طرحها امری است که باید در رأس طرح های شهری قرار گیرد. حالیه در کشور ما با وجود قوانین مربوطه تا کنون توجه اساسی به این قشر آسیب د یده صورت نگرفته است. لذا، این مقاله با تاکید بر روش های اجرایی در پی ارائه راه حل های معماری از دیدگاه فنی برای موا جه با این مساله و مناسب سازی محیط شهری جهت افراد خاص می باشد.

Keywords:

محیط شهری , برنامه ریزی شهری , مناسب سازی , فردخاص