توسعه یک مدل پویای عامل مبنا جهت ایجاداولویت کاربری برای هرقطعه زمین

در کشورهای در حال توسعه به دلیل رشد سریع و بدون برنامه ریزی، توسعه در مناطق شهری مطابق با استانداردهای شهرسازی نمی باشد و عدم فراهم نمودن تسهیلات و خدمات مورد نیاز و همجواری کاربریهای ناسازگار، موجب پایین آمدن سطح کیفیت و کار آیی کاربریها گردیده است. روشهای سنتی برنامه ریزی کاربری اراضی شهری، به دلیل عدم وجود یک محیط پویا و به روز، که در آن اثرات تغییر کاربری را نشان دهد، ناتوان عمل کرده اند. هدف اصلی این تحقیق ارائه یک مدل دینامیک تغییر کاربری شهری به عنوان ابزاری جهت تصمیم گیری طراحان و برنامه ریزان شهری است تا با کمک آن بتوانند کاربریهای شهری را به سمتی سوق دهند، که برآورده کننده اهداف توسعه پایدار شهری باشند. در این تحقیق سعی شده است تا با بهره گیری از عامل، به عنوان یک ابزار قدرتمند در شبیه سازی و مدیریت پدیده های پویا و پیچیده، اثرات متقابل کاربریهای شهری در مقیاس پلاک مدل شود. در مدل طراحی شده دو معیار سازگاری و وابستگی جهت سنجش اثرات متقابل کاربریها بکار گرفته شده است و هر پلاک بصورت یک عامل تعامل پذیر و از نوع عاملهای هدفگرا مدل سازی شده است. هر عامل در هر لحظه بر اساس کاربری دیگر پلاکها و با بهره گیری از منطق فازی، برای خود، اولویت کاربری ایجاد می کند. مدل طراحی شده در محله باغ صبای تهران تست شد. جهت اعتبارسنجی مدل، عامل دیگری با عنوان عامل تغییر کاربری طراحی شد؛ این عامل در هر اجرا تعدادی از پلاکها را با کاربری نامناسب انتخاب و کاربری آنها را به اولویت اول کاربریشان تغییر می دهد. نتایج حاصل از اعتبار سنجی نشان می دهد، که با اجراهای متوالی، میزان سازگاری و وابستگی کاربری پلاکهای منطقه افزایش یافته است. از نوآوری های این تحقیق میتوان به ایجاد مدل پویای عامل مبنای تغییر کاربری جهت پیشنهاد و تصمیم گیری و نه برای شبیه سازی و پیش بینی اشاره کرد

Keywords:

تغییرکاربری شهری , مدلهای عامل مبناABM , منطق فازی , اولویت کاربری