بررسی الگوی سکونت دربافت حاشیه شهرتبریز وارائه راهکارهایی برای ساماندهی آن

اسکان بشر نقشی تمدنساز در فرایند تاریخی توسعه جوامع داشته است و در این فرایند، شهرها به عنوان برترین سطح اسکان، کانون ایفای این نقش بودهاند. امروزه یکی از پدیدههای عمده ناپایدار کننده شهری-به ویژه در کشور ما–اسکان غیر رسمی است که رو به گسترش نیز میباشد. حال که سکونتگاههای غیررسمی و حاشیه نشین به عنوان یک واقعیت و بخش انکارناپذیر شهرهای کشورمان پذیرفته شدهاند، تقویت بخشی از جنبههای مثبت و تضعیف جنبههای منفی این سکونتگاهها با تاکید بر امکانات بالقوه و بالفعل موجود در فضاها امکانپذیر است. از این رو در این مقاله با رویکردی تحلیلی-توصیفی، از یکسو به بررسی فاکتورهای مسکن مطلوب و دیدگاهها و مفاهیم سکونت و سیاستهای برخورد با مشکلات مسکن پرداخته شده است، از سوی دیگر برای پاسخگویی به این سوال که چگونه میتوان با ارتقا کیفیت الگوهای سکونتی وضعیت نابسامان کالبدی در بافت حاشیه شهرها را بهبود داد، به مفهوم حاشیه نشینی و راهکارهای بهبود نابسامانی کالبدی در بافت حاشیه شهر با بررسی نمونه موردی (شهر تبریز) پرداخته خواهد شد. در نهایت بهسازی فضاهای حاشیهنشین، نوسازی آنها در صورت عدم بهسازی، جابجایی و اسکان در مکان جدید، ایجاد زمینههای لازم برای بازگشت افراد به موطن اصلی خود، از جمله راهکارها و پیشنهاداتی هستند که ارائه خواهند شد

Keywords:

حاشیه نشینی , مطلوبیت سکونتی , بافت شهری , نابسامانی کالبدی